Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Cudak (sprawozdawca), Sędzia NSA Marek Kołaczek, Sędzia WSA del. Dagmara Dominik-Ogińska, Protokolant Julia Słomińska, po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej C. GmbH z siedzibą w Niemczech od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 listopada 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 405/12 w sprawie ze skargi C. GmbH z siedzibą w Niemczech na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 23 listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności postanowienia 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od C. GmbH z siedzibą w Niemczech na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 120 zł (słownie: sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
1. Wyrok sądu pierwszej instancji
1.1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 listopada 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 405/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę C. GmbH z siedzibą w Niemczech (dalej: "skarżąca" lub "strona") na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 23 listopada 2011 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności postanowienia.
1.2. Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była kwestia, czy w wyniku wydania postanowienia organu pierwszej instancji, o pozostawieniu bez rozpoznania wniosku strony o zwrot podatku VAT, doszło do rażącego naruszenia prawa w związku z wezwaniem strony, w trybie art. 169 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm., dalej: "O.p."), do uzupełnienia ww. wniosku o: prawidłowy formularz wniosku o zwrot podatku VAT, zgodny ze wzorem stanowiącym załącznik nr 1 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 kwietnia 2004r. w sprawie zwrotu podatku od towarów i usług niektórym podmiotom (Dz. U. Nr 89, poz. 851 ze zm, dalej: "rozporządzenie") oraz o oryginał tłumaczenia przysięgłego na język polski treści zaświadczenia z dnia 13 marca 2008 r., o którym mowa w § 5 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia ze szczególnym uwzględnieniem rodzaju prowadzonej działalności. W wezwaniu poinformowano stronę, że zgodnie z art. 169 § 1 O.p. nieuzupełnienie braków formalnych w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania organu podatkowego, spowoduje pozostawienie wniosku bez rozpatrzenia.
1.3. Sąd pierwszej instancji wskazał, że skarżąca stanęła na stanowisku, iż jedynym trybem doręczeń, który w sposób rażący nie naruszałby art. 122 O.p., byłby tryb doręczeń za pośrednictwem odpowiednich władz niemieckich, stosownie do art. 17 ust. 1 i 5 Konwencji o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych sporządzonej w Strasburgu w dniu 25 stycznia 1988 r. (Dz. U. Nr 141, poz. 913, ze zm., dalej: "Konwencja"). Zdaniem skarżącej organ podatkowy rażąco naruszył art. 169 § 4 i art. 122 w związku z art. 144 O.p. i art. 17 Konwencji. Skarżąca argumentowała, że wybór przez Naczelnika Urzędu, trybu określonego w art. 17 ust. 3 Konwencji, tj. w drodze bezpośredniej przesyłki pocztowej, powinien być odczytany jako celowe prowadzenie postępowania w taki sposób, aby uniemożliwić niemieckiemu podatnikowi realizację prawa wynikającego z przepisów rozporządzenia, tj. prawa do zwrotu podatku od towarów i usług zapłaconego w Polsce. W opinii spółki, w sprawie będącej przedmiotem rozpoznania Naczelnik Urzędu w sposób nieprawidłowy skorzystał z trybu doręczeń wskazanego w art. 17 ust. 3 Konwencji, a tym samym dopuścił się rażącego naruszenia zasady wprowadzonej przepisem art. 122 O.p., gdyż skierował do spółki wezwania do uzupełnienia braków formalnych wniosku dopiero po upływie prawie 5 miesięcy od dnia jego złożenia. Sąd wskazał, że skarżąca nie podważyła samego faktu doręczenia, lecz zmierzała do wykazania braku winy, wskazując na trudności ze zrozumieniem wezwania sformułowanego w obcym dla niej języku.