Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia NSA Krzysztof Stanik (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Danuta Oleś, Protokolant Dariusz Rosiak, po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 26 stycznia 2011 r. sygn. akt I SA/Ol 736/10 w sprawie ze skargi M. L. na decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w O. z dnia 27 września 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia po wznowieniu postępowania ostatecznej decyzji w sprawie podatku od towarów i usług za grudzień 1999 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) przyznaje od Skarbu Państwa (kasy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie) na rzecz doradcy podatkowego K. D. kwotę 221,40 zł (słownie: dwieście dwadzieścia jeden złotych czterdzieści groszy) wraz z należnym podatkiem od towarów i usług tytułem wynagrodzenia kosztów reprezentacji z urzędu oraz kwotę 54 zł (słownie: pięćdziesiąt cztery złote) tytułem udokumentowanych kosztów przejazdu tj. łącznie kwotę 275, 40 zł (słownie: dwieście siedemdziesiąt pięć złotych czterdzieści groszy).
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 stycznia 2011 r., sygn. akt I SA/Ol 736/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargę M. L. na decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w O. z dnia 27 września 2010 r., w przedmiocie odmowy uchylenia ostatecznej decyzji w sprawie podatku od towarów i usług za grudzień 1999 r., po wznowieniu postępowania.
Z przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji stanu sprawy wynikało, że decyzją z dnia 1 grudnia 2005 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w O. określił M. L. w podatku od towarów i usług za grudzień 1999 r. nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia w wysokości o 592 zł niższej niż wykazana przez podatnika w deklaracji VAT-7. Podstawą tego orzeczenia było ustalenie, że kwota podatku naliczonego została w deklaracji zawyżona przez uwzględnienie faktury wystawionej przez P. sp. z o.o. w L. za 6 ratę czynszu do umowy leasingu. Organ uznał, że przedmiot tej umowy w rzeczywistości nie istniał.
Powyższa decyzja nie została skutecznie zaskarżona, albowiem odwołanie od niej zostało pozostawione bez rozpatrzenia ze względu na wniesienie go po upływie terminu.
W dniu 30 września 2009 r. skarżący złożył wniosek o wznowienie postępowania zakończonego w/w decyzją, wnosząc o przeprowadzenie dowodów z akt kontroli podatkowych P. w L., bowiem jak twierdził zawarte w nich protokoły mają potwierdzać istnienie wagi dźwigowej i modułu radiowej transmisji danych, które były przedmiotem umowy leasingu. Ponadto skarżący wskazał, że do tej umowy mają również zastosowanie rozważania sądów dokonane w przedłożonych przez niego wyrokach dotyczących umowy leasingowej z P. F. L. w S. Zdaniem skarżącego z wyroków tych wynika, że mimo braku przedmiotu umowy, stosunek zobowiązaniowy istnieje i wydatek dotyczący tej umowy powinien być uwzględniony w rozliczeniu podatku.
Decyzją z dnia 23 kwietnia 2010 r. po przeprowadzeniu postępowania wznowieniowego Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w O. odmówił uchylenia decyzji ostatecznej, nie stwierdzając przesłanek wznowieniowych określonych w art. 240 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., nr 8 poz. 60 ze zm.). Organ wskazał, że w toku postępowania był już rozpatrzony wniosek skarżącego o przeprowadzenie dowodu z akt podatkowych P. w L., ale z uwagi na to, że okoliczność istnienia przedmiotu umowy leasingu została wyjaśniona dostatecznie i wiarygodnie innymi bezpośrednimi dowodami odmówiono przeprowadzenia tego dowodu. W odniesieniu do wyroków sądów organ wskazał, że sądy nie analizowały czy przedmiot leasingu był wykorzystywany przez skarżącego w działalności gospodarczej, zatem ich ustalenia nie miały żadnego wpływu na postępowanie w sprawie zobowiązania podatkowego.
Wymienioną na wstępie zaskarżoną decyzją Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w O. utrzymał w mocy powyższe orzeczenie.
Odnosząc się do wywodów zawartych w odwołaniu organ podkreślił, że podniesione przez stronę argumenty nie odnosiły się do postępowania wznowieniowego, a zwłaszcza istnienia przesłanek tego postępowania w rozumieniu art. 240 §1 Op. Organ wskazał, że w przedmiotowej sprawie żadna przesłanka wznowieniowa nie wystąpiła. Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Okręgowy w G. nie odniósł się do kwestii wykorzystywania samochodu w działalności gospodarczej. Podkreślono, że w przypadku wagi i modułu postępowanie dowodowe wykazało, że przedmioty te nie istniały, zatem skoro nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej i nie służyły do uzyskania przychodu, wydatki z nimi związane, choćby były uzasadnione treścią umowy leasingu nie mogły stanowić kosztów uzyskania przychodu i mieć wpływu na obniżenie podatku należnego. Zdaniem organu argumenty podane przez skarżącego nie mogły doprowadzić do wzruszenia zaskarżonej decyzji.