Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Adam Bącal, Sędzia NSA Hieronim Sęk (sprawozdawca), Sędzia NSA Krzysztof Wujek, Protokolant Anna Błażejczyk, po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej I. Spółka z o. o. z siedzibą w L od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 19 stycznia 2016 r. sygn. akt I SA/Łd 1113/15 w sprawie ze skargi I. Spółka z o. o. z siedzibą w L. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 8 czerwca 2015 r. nr IPTPP4/4512-179/15-2/MK w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od I. Spółka z o. o. z siedzibą w L. na rzecz Szefa Krajowej Administracji Skarbowej kwotę 360 (słownie: trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
1. Skarga kasacyjna i odpowiedź na skargę kasacyjną
1.1. I. sp. z o.o. w L. (dalej: Spółka) skargą kasacyjną wniesioną w dniu 23 marca 2016 r. zaskarżyła w całości wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 19 stycznia 2016 r., sygn. akt I SA/Łd 1113/15. Wyrokiem tym, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Spółki wniesionej w dniu 25 sierpnia 2015 r. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 8 czerwca 2015 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług (dalej: podatek VAT), oddalono skargę.
1.2. Zaskarżona interpretacja dotyczyła możliwości zastosowania w okresie od 1 kwietnia 2014 r. do 30 czerwca 2015 r. odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego z tytułu wydatków na nabycie paliwa (tj. paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu - przyp. NSA) do napędu samochodów opisanych we wniosku, wykorzystywanych do działalności gospodarczej Spółki oraz do celów prywatnych.
Problem podatkowy sprowadzał się do tego, czy polski prawodawca mógł w zgodzie z prawem unijnym we wskazanym okresie wyłączyć takie odliczenie dla pojazdów o mieszanym wykorzystaniu. Spółka uważała, że nie z uwagi na treść decyzji wykonawczej Rady z dnia 17 grudnia 2013 r., nr 2013/805/UE (Dz. U. UE L 353, str. 51; dalej: decyzja wykonawcza), upoważniającej Rzeczpospolitą Polską do stosowania środków stanowiących odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a i art. 168 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347, str. 1, z późn. zm.; dalej: dyrektywa 112), którą to decyzję wydano na podstawie art. 395 dyrektywy 112. W konsekwencji przyjęła, że może korzystać z prawa do odliczenia w podanym zakresie. Z kolei Minister Finansów stwierdził, że ograniczenie owego prawa posiadało umocowanie w tzw. klauzuli stand still, wynikającej z art. 176 dyrektywy 112. Dopuszczalne więc było czasowe jeszcze zachowanie braku prawa do odliczenia.
1.3. W skardze kasacyjnej Spółka wniosła o uchylenie wyroku w całości i rozpoznanie skargi albo (ewentualnie) przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, a także zażądała przeprowadzenia rozprawy.
1.4. Sądowi pierwszej instancji zarzuciła naruszenie:
1) art. 395 ust. 1 dyrektywy 112 w związku z art. 1 ust. 1 decyzji derogacyjnej przez niewłaściwą ocenę co do jego zastosowania, polegającą na nieuwzględnieniu szczególnego charakteru tego przepisu w stosunku do art. 176 dyrektywy 112, który także naruszono na skutek niewłaściwego zastosowania, a w konsekwencji uznanie, że wybiórcza implementacja decyzji wykonawczej (prowadząca do zniekształcenia jej celu), wydanej na podstawie art. 395 ust. 1, jest dopuszczalna z uwagi na art. 176;
2) art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 312; dalej: nowela z 2014 r.) przez niewłaściwą ocenę co do zastosowania, tj. zastosowanie go mimo wykroczenia nim polskiego ustawodawcy poza upoważnienie przyznane decyzją wykonawczą, w zakresie dozwolonych restrykcji;