2.2. W dniu 9 września 2011 r., Minister Finansów wydał indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego w której uznał stanowisko skarżącej za nieprawidłowe.
Minister Finansów przytoczył treść adekwatnych przepisów prawa oraz podniósł, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż trzydziestego dnia od dnia wykonania usług budowlanych lub budowlano-montażowych, zaś zasadę tę stosuje się również do usług przyjmowanych częściowo, których odbiór jest dokonywany na podstawie protokołów zdawczo-odbiorczych. Dniem wykonania usług budowlanych jest dzień odbioru przez zleceniodawcę, zaś usługa jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług według stawki z dnia odbioru robót. Minister Finansów zauważył, że w celu prawidłowego zastosowania stawki podatku od towarów i usług w stosunku do czynności wykonywanych na przełomie lat 2010 i 2011 ustawodawca wprowadził art. 41 ust. 14a do 14h ustawy o podatku od towarów i usług. Przepisy te nie znajdują zastosowania w niniejszej sprawie, bowiem usługa skarżącej została wykonana już w okresie obowiązywania nowej stawki podatku (tj. z dniem odbioru robót przez zleceniodawcę).
2.3. Po uprzednim wezwaniu Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa, skarżąca wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, zaskarżając ją w całości.
W skardze sformułowano zarzut naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisów art. 41 ust. 14a, 14b oraz 14c ustawy o podatku od towarów i usług.
2.4. Odpowiadając na skargę Minister Finansów wniósł o jej oddalenie.
3. Uzasadnienie rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji
Wojewódzki Sąd Administracyjny skargę uwzględnił.
Sąd pierwszej instancji stwierdził, że dla rozstrzygnięcia sprawy, sam moment powstania obowiązku podatkowego miał znaczenie drugorzędne. Niespornym było, że obowiązek ten powstał w 2011 r., czyli w momencie obowiązywania stawki podatku VAT w wysokości 23%. Kluczowym dla zbadania, czy stanowisko organu podatkowego wyrażone w zaskarżonej interpretacji jest prawidłowe, była odpowiedź na pytanie, kiedy usługa została przez skarżącą wykonana.
Sąd wskazał, że przedmiotem opodatkowania podatkiem VAT nie jest inwestycja budowlana, lecz usługa. Z tej więc przyczyny, za podatkowo doniosłe świadczenie stron umowy o roboty budowlane należy uznać świadczenie wykonawcy (usługodawcy). W doktrynie zaś wskazuje się, że w tym stosunku zobowiązaniowym, "obowiązki wykonawcy polegają przede wszystkim na wykonaniu obiektu zgodnie z umową i normami prawa budowlanego, zabezpieczeniu placu budowy oraz na oddaniu zdatnego do użytku wybudowanego obiektu budowlanego"
Mając to na uwadze Sąd uznał, że wykonawca usług - skarżąca - zrealizowała swoje świadczenie do 30 listopada 2010 r., co miało zostać potwierdzone w dzienniku budowy, zaś w dniu 8 grudnia 2010 r. zgłosiła gotowość do odbioru robót. Istota zobowiązania umownego po stronie skarżącej została więc zrealizowana najpóźniej w dniu 8 grudnia 2010 r. Z tym bowiem dniem wykonała wszelkie ciążące na niej obowiązki. Innych czynności wykonać już nie mogła, czyli od dnia zgłoszenia gotowości do odbioru, mogła jedynie domagać się wykonania zobowiązań przez inwestora. Ze swej strony nie była już zobowiązania do świadczenia jakichkolwiek usług. Sam przepis art. 41 ust. 14a ustawy o VAT nie uzależnia zaś zastosowania określonej stawki od wykonania całej umowy wiążącej strony, lecz od wykonania czynności podlegającej opodatkowaniu, czyli w niniejszej sprawie wykonania usługi przez skarżącą.