Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Henryk Wach (spr.) Sędzia NSA Janusz Zajda Sędzia NSA Elżbieta Kowalik-Grzanka Protokolant Michał Mazur po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2019 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej K. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 lutego 2016 r. sygn. akt V SA/Wa 2389/15 w sprawie ze skargi K. S. na postanowienie Prezesa Agencji Rynku Rolnego z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania w sprawie częściowego udzielenia wsparcia dla producentów owoców i warzyw 1. oddala skargę kasacyjną 2. zasądza od K. S. na rzecz Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, objętym skargą kasacyjną wyrokiem z 18 lutego 2016 r., sygn. akt V SA/Wa 2389/15 oddalił skargę K. S. na postanowienie Prezesa Agencji Rynku Rolnego z [...] marca 2015 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania.
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku K. S. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku, jak również poprzedzającego go postanowienia oraz decyzji organu II instancji, a także wniósł o zasądzenie kosztów postępowania.
Na podstawie art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2018 poz. 1302 tj.; dalej: p.p.s.a.) wyrokowi Sądu I instancji zarzucił:
I. naruszenie przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na wynik sprawy poprzez oddalenie skargi:
- podczas gdy wspomniane w skardze naruszenia dawały podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji (art. 156 § 1 pkt 4 k.p.a.), gdyż polegały na skierowaniu decyzji organu I instancji w stosunku do podmiotu nie będącego stroną w sprawie - tj. do podmiotu o nazwie "K.", podczas gdy prawidłowym adresatem był "K.", a które to nieprawidłowe oznaczenie winno być rozpatrywane także w kontekście subiektywnym, tj. z punktu widzenia K. S. oraz dyspozycji art. 9 k.p.a. i obowiązku czuwania organu nad tym, by strona nie poniosła uszczerbku w związku nieznajomością prawa oraz dyspozycji art. 58 i 59 k.p.a. wskazujących na możliwość przywrócenia terminu w określonych warunkach - które to okoliczności uzasadniały uwzględnienie skargi do WSA oraz uchylenie postanowienia Prezesa ARR, co ze względu, iż nie nastąpiło - stanowiło naruszenie dyspozycji art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.;
- w sytuacji, w której zachodziła podstawa stwierdzenia naruszeń przepisów postępowania (tj. przepisów k.p.a. dotyczących możliwości przywracania chybionych terminów z uwagi na obiektywne okoliczności, tj. art. 58 i 59 k.p.a.) - z uwagi na skomplikowany charakter sprawy oraz konieczność zapewnienia stronie stosownej pomocy prawnej - co stanowiło naruszenie dyspozycji art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a.;
- w sytuacji, w której zachodziła podstawa stwierdzenia nieważności decyzji (art. 156 § 1 pkt 7 k.p.a.) z uwagi na skierowanie do strony decyzji organu I instancji niekompletnej, tj. bez pouczenia o trybie i sposobie zaskarżenia oraz innych wymaganych elementów - co stanowiło naruszenie dyspozycji art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.;
- w sytuacji, w której doszło do naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania, tj. okoliczności, że:
a) wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji nieznane organowi, który wydał decyzję polegających na niezawinionym uchybieniu terminowi do złożenia odwołania od decyzji pierwszoinstancyjnej przez K. S. oraz złożeniu wniosku o przywrócenie tego terminu, co stanowiło naruszenie dyspozycji art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.;
b) strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu, co wynikało z wprowadzenia jej w błąd przez pracownika oddziału terenowego ARR w Kielcach - co równoległe winno być rozpatrywane w kontekście przepisów art. 9 k.p.a. oraz 58 i 59 k.p.a., tj. przepisów dotyczących możliwości przywrócenia terminu w sytuacji braku winy strony w jego uchybieniu oraz obowiązku czuwania organu by strona nie poniosła szkody z powodu nieznajomości prawa - co stanowiło naruszenie dyspozycji art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.;