Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zofia Przegalińska Sędzia NSA Ludmiła Jajkiewicz (spr.) Sędzia del. WSA Małgorzata Jużków Protokolant starszy asystent sędziego Karolina Mamcarz po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Przedsiębiorstwa A Spółki z o.o. w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 listopada 2014 r., sygn. akt V SA/Wa 1330/14 w sprawie ze skargi Przedsiębiorstwa A Spółki z o.o. w K. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] marca 2014 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty refundacji wywozowej 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Przedsiębiorstwa A Spółki z o.o. w K. na rzecz Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 27 listopada 2014 r., sygn. akt V SA/Wa 1330/14 oddalił skargę Przedsiębiorstwa A Sp. z o. o. w K. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] marca 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty refundacji wywozowej.
Sąd I instancji za podstawę rozstrzygnięcia przyjął następujące ustalenia:
W dniu 28 czerwca 2007 r. do Agencji Rynku Rolnego (dalej: ARR) wpłynął wniosek skarżącej spółki o nr [...] ([...]) o wypłatę refundacji z tytułu wywozu towaru o kodzie CN 1905 90 60 w ilości 10.750 kg.
Decyzją z dnia [...] grudnia 2010 r., po przeprowadzeniu u skarżącej spółki kontroli zarejestrowanych w ARR receptur produktów przetworzonych non-aneks I, która to kontrola obejmowała w poszczególnych latach (głównie 2008-2009) weryfikację receptur o kodach: [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] Prezes ARR udzielił refundacji wywozowej do wniosku WPR1 o nr [...[ ([...]) w wysokości łącznej 752,72 zł (do pozycji 2-6 i 8) oraz odmówił wypłaty refundacji wywozowej do pozycji 1,7, 9 i 10 tego wniosku.
Kontrole receptur [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] (poz. 2, 3, 4, 6, i 8) zakończone zostały wynikiem pozytywnym.
W odniesieniu do receptury [...] (poz. 5 wniosku) w wyniku kontroli przeprowadzonej w 2009 r. stwierdzono, że zużycie cukru według tej receptury było niższe niż zadeklarowane, w związku z czym refundację wywozową przyznano jedynie z uwzględnieniem ilości faktycznie zużytego cukru.
W przypadku receptur o kodach [...] i [...] (poz. 9 i 10) zadeklarowanych we wniosku, po ich weryfikacji organ stwierdził, że były one nieważne w dniu zgłoszenia towaru do wywozu, który przypadał na dzień 19 czerwca 2007 r. ponieważ w odniesieniu do obydwu ich termin ważności upłynął w dniu
8 grudnia 2005 r.
W odniesieniu do towarów wyprodukowanych w oparciu o receptury: [...] i [...] (poz. 1 i 7 wniosku) organ ustalił, że strona nie miała dokumentów, które umożliwiłyby wyliczenia zużycia składników refundowanych co zadecydowało o odmowie przyznania refundacji do tych pozycji wniosku.
Organ sytuację odnoszącą się do receptur z pozycji 1, 5 i 7 wniosku potraktował jako nieumyślne żądanie spółki wypłacenia kwoty refundacji wyższej od refundacji stosowanej i w związku z tym zgodnie z art. 48 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Komisji (WE) nr 612/2009 z dnia 7 lipca 2009 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych (Dz. Urz. WE L 186 (weszło w życie z dniem 6 sierpnia 2009 r. zastępując rozporządzenie Komisji (WE) nr 800/1999) nałożył na nią karę w wysokości połowy różnicy pomiędzy kwotą refundacji wnioskowanej a kwotą refundacji stosowanej do wywozu faktycznego.
Organ II instancji, rozpoznając odwołanie na pkt II decyzji dotyczący odmowy wypłaty refundacji wywozowej do pozycji 1, 7, 9, i 10, decyzją z dnia [...] marca 2013 r. uchylił w całości zaskarżoną decyzję. Wskazał, że uchylenie decyzji w całości było konieczne pomimo częściowego jej zaskarżenia, gdyż wyliczenie kwoty należnej refundacji wywozowej było związane z wyliczeniem kwoty kary zgodnie z art. 48 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Komisji (WE) nr 612/2009.