Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Runge-Lissowska (spr.), Sędzia NSA Wojciech Chróścielewski, Sędzia WSA del. do NSA Iwona Kosińska, Protokolant Piotr Baryga, po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2010r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 28 kwietnia 2009r. sygn. akt II SA/Bd 219/09 w sprawie ze skargi M.S. na decyzję Dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy z dnia [...] stycznia 2009r. nr [...] w przedmiocie wypłaty części uposażenia 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę, 2. zasądza od M.S. na rzecz Dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego
Wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2009 r. sygn. akt II SA/Bd 219/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny Bydgoszczy, po rozpoznaniu skargi M.S., uchylił zaskarżoną przez niego decyzję Dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy nr [...] z dnia [...] stycznia 2009 r. oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Szczecinie z dnia [...] listopada 2008 r. nr [...]. Decyzjami tymi orzeczono brak obowiązku wyrównania M.S. uposażenia za okres od 1 kwietnia 2003 r. do 31 marca 2006 r. o zaliczone na poczet tego uposażenia kwoty odprawy i ekwiwalentu za niewykorzystany urlop w łącznej wysokości 11.617,54 zł, wypłacone w związku z nieskutecznym zwolnieniem z zawodowej służby wojskowej.
W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd przedstawił następujący stan sprawy:
Decyzją z [...] grudnia 2002 r. Dowódca Pomorskiego Okręgu Wojskowego wypowiedział M.S. stosunek służbowy i wskutek tego został on zwolniony ze służby w dniu 31 marca 2003 r., zaś decyzją z [...] stycznia 2006 r. Dowódca Wojsk Lądowych stwierdził nieważność tej decyzji i wobec tego M.S. został ujęty w zaopatrzeniu finansowym od 1 kwietnia 2003 r. Pismem z 9 maja 2006 r. Wojewódzki Sztab Wojskowy w Szczecinie poinformował M.S. o należnościach wypłaconych w związku ze stwierdzeniem nieważności decyzji o zwolnieniu i potrąceniu z nich kwoty 20.709,46 zł którego zasadność M.S. zakwestionował, żądając zwrotu 12.122,62 zł wraz z odsetkami, czego mu odmówiono, następnie umorzono postępowanie. Na skutek powództwa do sądu powszechnego okazało się, że sąd przyjął do rozpoznania sprawę dotyczącą kwoty 12.122,62 zł, wobec umorzenia postępowania administracyjnego, zaś co do pozostałej kwoty - 11.617,54 zł wskazywał na właściwość postępowania administracyjnego. W tym postępowaniu zostały wydane wskazane na wstępie decyzje.
Przechodząc do rozważań, Sąd podkreślił:
Należy mieć na uwadze, że stosunek służbowy zawodowej służby wojskowej jest stosunkiem administracyjnoprawnym, co oznacza, że organy mają mieć na uwadze zasadę, że mogą czynić tylko to, co jest dozwolone wyraźnym przepisem prawa. Orzeczenie o braku prawa skarżącego do części uposażenia za okres od 1 kwietnia 2003 r. do 31 marca 2006 r. było skutkiem uznania przez organ, iż na poczet ww. uposażenia podlegają "zaliczeniu" kwoty odprawy i ekwiwalentu za niewykorzystany urlop, bezpodstawnie wypłacone w związku z wcześniejszym nieskutecznym zwolnieniem z zawodowej służby wojskowej. Przepisy ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych w ogóle nie przewidują możliwości takiego "zaliczania" i to niezależnie od tego, czy poprzednia wypłata była dokonana zgodnie z prawem. Należy zatem uznać, iż dokonując powyższego zmniejszenia kwoty należnego żołnierzowi uposażenia o kwoty, które zdaniem organu powinien zwrócić - organ w istocie dokonał potrącenia, o którym mowa w art. 103 ww. ustawy. Jakkolwiek potrącenie jest instytucją uregulowaną w art. 498-500 Kodeksu cywilnego i w cywilnoprawnym ujęciu dotyczy wzajemnie wymagalnych wierzytelności, to jednak przedmiotowa sprawa była rozpatrywana na podstawie ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, która jest przepisem szczególnym wobec Kodeksu cywilnego. Stosownie do art. 103 ustawy potrąceń z uposażenia żołnierza zawodowego dokonuje się w granicach i na zasadach określonych w przepisach Kodeksu pracy o wynagrodzeniu za pracę, a jego art. 87 § 1 pkt 2 wymaga posiadania tytułu wykonawczego w celu potracenia z wynagrodzenia sum egzekwowanych na pokrycie innych należności niż świadczenia alimentacyjne, o ile pracownik nie wyrazi pisemnej zgody na potracenie (art. 91 § 1 Kodeksu pracy). Jedynie tytuł wykonawczy mógł stanowić przy braku zgody skarżącego podstawę do dokonania odpowiedniego potrącenia z jego uposażenia. Abstrahując od kwestii, czy taki tytuł wykonawczy organ powinien uzyskać w drodze postępowania cywilnoprawnego czy administracyjnoprawnego - bezsprzecznym jest, iż w przedmiotowej sprawie organ takim tytułem nie dysponuje. Brak także w aktach zgody skarżącego na dokonanie potrącenia.