Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Borowiec Sędzia del. WSA Rafał Wolnik (spr.) po rozpoznaniu w dniu 20 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P.K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 19 października 2017 r. sygn. akt II SA/Po 719/17 w sprawie ze skargi P.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] kwietnia 2017 r. Nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 października 2017 r., sygn. akt II SA/Po 719/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, po rozpoznaniu sprawy ze skargi P.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] kwietnia 2017 roku Nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego oddalił skargę.
W uzasadnieniu powyższego wyroku zawarto następujące ustalenia faktyczne:
Wnioskami z dnia [...] stycznia 2017 r. i z dnia [...] lutego 2017 r. skarżący zwrócił się do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w O. m.in. o pomoc w formie pieniężnej na zakup opału i pokrycie kosztów zakupu leków. Skarżący przedłożył kopie dwóch recept do wykupienia na kwotę 298,30 zł, rachunek na wykupione leki na kwotę 88,28 zł, rachunek za doładowanie telefonu na kwotę 10,00 zł, rachunek za węgiel na kwotę 340,00 zł oraz skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne, na które zamierza dojeżdżać do K. Prezydent Miasta O. decyzją z dnia [...] lutego 2017 r. przyznał skarżącemu zasiłek celowy w wysokości 400,00 zł, w tym z przeznaczeniem na zakup węgla w wysokości 200,00 zł i z przeznaczeniem na częściowe pokrycie kosztów zakupu leków w wysokości 200,00 zł. Organ I instancji wskazał, że skarżący ma orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności na stałe, utrzymuje się z zasiłku stałego w kwocie 640,00 zł. Organ podkreślił, że strona nie udokumentowała konieczności wizyt lekarskich poza miejscowością, w której zamieszkuje, oraz że budżet na zasiłki celowe w 2017 roku jest znacznie niższy niż w 2016 roku i z tego względu nie jest w stanie zaspokoić wszystkich zgłaszanych potrzeb. Organ I instancji podkreślił, że skoro skarżący sam już częściowo zaspokoił swoje potrzeby, to zasadnym jest przyznanie pomocy we wskazanej wyżej wysokości.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P., po rozpatrzeniu odwołania skarżącego, decyzją zaskarżoną do Sądu pierwszej instancji utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. Organ odwoławczy wskazał, że skarżący nie przekroczył ustawowego kryterium dochodowego wynoszącego 634,00 zł, uprawniającego do przyznania pomocy w formie zasiłku celowego, o którym mowa w art. 39 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (obecnie: Dz. U. z 2018 r., poz. 1508), zwanej dalej u.p.s. Zaznaczył jednocześnie, że decyzja o przyznaniu lub odmowie przyznania tego zasiłku ma charakter uznaniowy, co oznacza, że organ pomocy społecznej ma swobodę decyzyjną. Organ II instancji wskazał, że pomoc społeczna ma zmierzać do pomocy, a nie do całkowitego wyręczania osób w pozyskiwaniu środków na życie. Pomoc ta nie może zmierzać do zaspokajania wszelkich zgłaszanych żądań bowiem sprzeciwiałoby się to celom opieki społecznej, a co za tym idzie interesowi społecznemu.
W skardze na powyższą decyzję skarżący zarzucił nieprzeprowadzenie wszechstronnego postępowania dowodowego oraz brak ustalenia stanu faktycznego sprawy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalając skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (obecnie: Dz.U. z 2018 r., poz. 1302), zwanej dalej p.p.s.a., wskazał, że skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.