Pomiędzy skarżącą, a jej matką istnieje ścisła więź, nie tylko rodzinna, ale też wieź gospodarcza oraz ekonomiczna. Matka skarżącej wymaga opieki i pomocy córki ( jest osobą w podeszłym wieku, schorowaną ), skarżąca korzysta z mieszkania i pieniędzy matki. W realiach rozpoznawanej sprawy wyjaśnienia skarżącej mające wykazać odrębne gospodarowanie matki i córki są nie do przyjęcia, pozostają w sprzeczności z zebranym materiałem dowodowym i podstawową, istotną okolicznością jaką jest brak po stronie skarżącej środków na prowadzenie własnego gospodarstwa domowego.
W tym stanie nie można zarzucić Sądowi I instancji oparcia zaskarżonego wyroku na błędnie ustalonym stanie faktycznym sprawy.
Nietrafne są również zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie przepisów prawa materialnego.
Skarga kasacyjna nie wskazuje w jaki sposób Sąd I instancji miałby naruszyć przepisy art. 2 ust. 1 i art. 3 ustawy o pomocy społecznej , które zawierają definicję tej instytucji oraz określają cele przez nią realizowane. Samo nie przyznanie świadczeń z pomocy społecznej nie może naruszać w/wym. przepisów, które z uwagi na ich ustrojowy charakter nie dotyczą zasad na jakich pomoc społeczna jest udzielana.
Sąd I instancji nie naruszył też art.8 ust. 1 pkt. 3 i art. 37 ust. 1 -4 ustawy o pomocy społecznej.
Pierwszy z wymienionych przepisów znajdował zastosowanie w sprawie wobec prawidłowych ustaleń Sądu I instancji co do tego, że skarżąca pozostaje wraz z matką we wspólnym gospodarstwie domowym, co determinuje sposób określania dochodu istotnego dla ustalania prawa do świadczeń z pomocy społecznej.
Gdy chodzi natomiast o przepis art. 37 ust. 1 - 4 ustawy o pomocy społecznej to przepis ten w rozpoznawanej sprawie w ogóle nie był stosowany, ponieważ dotyczy zasiłku stałego, podczas gdy niniejsza sprawa dotyczyła zasiłku okresowego uregulowanego w art. 38 ustawy.
Z tych wszystkich względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 Ppsa orzekł jak w sentencji.
Naczelny Sąd Administracyjny nie orzekł w wyroku o przyznaniu pełnomocnikowi skarżącego wynagrodzeniu na zasadzie prawa pomocy, gdyż przepisy art. 209 i art. 210 Pp.s.a. mają zastosowanie tylko do kosztów postępowania między stronami. Natomiast wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną, należne od Skarbu Państwa (art. 250 P.p.s.a.) przyznawane jest przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w postępowaniu określonym w przepisach art. 258 -261 P.p.s.a. Stosownie do § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1348 ze zm.) pełnomocnik skarżącego powinien złożyć Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu stosowne oświadczenie, o jakim mowa w tym przepisie.