Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący NSA: Barbara Adamiak (spr.) Sędziowie NSA: Jerzy Bujko Jolanta Rajewska Protokolant Joanna Szcześniak po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 17 sierpnia 2005 r. sygn. akt II SA/Łd 334/05 w sprawie ze skargi M. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie dodatku do zasiłku rodzinnego uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi
Prezydent Miasta [...] decyzją z [...] Nr [...] odmówił przyznania M. R. dodatku z tytułu samotnego wychowywania dziecka i utraty prawa do zasiłku dla bezrobotnych. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że strona w dniu 6 lipca 2004 r., tj. w dniu złożenia wniosku nie dysponowała już prawem do dodatku z art. 11 ustawy o świadczeniach rodzinnych. Organ uznał, iż z ustaniem prawa do zasiłku dla bezrobotnych, tj. od dnia 4 czerwca 2004 r. strona podlegała biegowi prekluzyjnego terminu 3-dniowego, o którym mowa w art. 11 ust. 6 pkt 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych. Z jego bezskutecznym, tj. nieprzerwanym dokonaniem (tj. z dniem 3 lipca 2004 r.) strona straciła nieprzywracalnie legitymację do skutecznego roszczenia o dodatek z art. 11, choćby spełniała przesłanki materialne. Organ wskazał jednocześnie, iż decyzja organu zatrudnienia, której kopię strona dostarczyła ma charakter deklaratoryjny i wraz z jej doręczeniem nie stawia strony w nowej sytuacji prawnej. Okres przysługiwania skarżącej prawa do zasiłku dla bezrobotnych został bowiem uprzednio określony konstytucyjną decyzją przyznającą prawo do zasiłku dla bezrobotnych.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpoznaniu sprawy w wyniku złożonego odwołania przez M. R., decyzją z [...] Nr [...], utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję Prezydenta Miasta [...]. W uzasadnieniu wydanej decyzji organ II instancji wskazał, że dodatek z tytułu samotnego wychowywania dziecka i utraty zasiłku dla bezrobotnych nie przysługuje, jeżeli stosowny wniosek o przyznanie tego dodatku został złożony po upływie 30 dni od dnia ustania prawa do zasiłku dla bezrobotnych. W rozpoznawanej sprawie M. R. utraciła prawo do zasiłku dla bezrobotnych 6 czerwca 2004 r., natomiast wniosek o przyznanie dodatku przysługującego na mocy art. 11 ustawy o świadczeniach rodzinnych złożyła 6 lipca 2004 r., tj. po upływie 30 dni od dnia ustania prawa do zasiłku dla bezrobotnych. Termin utraty prawa do zasiłku dla bezrobotnych ustalony został w decyzji Powiatowego Urzędu Pracy Nr 1 w [...], z dnia 5 lipca 2001 r., Nr [...]. Ponadto Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie podzieliło poglądu skarżącej na temat, że decyzja z dnia [...] Nr [...] została wydana z naruszeniem art. 75 kodeksu postępowania administracyjnego.
Na decyzję M. R. wniosła skargę do sądu administracyjnego, zarzucając naruszenie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z 17 sierpnia 2005 r. sygn. akt II SA/Łd 334/05, po rozpoznaniu sprawy ze skargi M. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z [...] Nr [...] w przedmiocie dodatku do zasiłku rodzinnego, uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta [...] z [...] Nr [...]. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że zaskarżona decyzja oraz decyzja ją poprzedzająca wydane zostały z naruszeniem przepisów art. 6, 7, 15 i 138 kodeksu postępowania administracyjnego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Rozpatrując odwołanie wniesione przez skarżącą organ II instancji pominął podniesiony w odwołaniu fakt złożenia przez skarżącą w dniu 20 grudnia 2004 r. w trybie art. 58 § 1 K.p.a. wniosku o przywrócenie 30-dniowego terminu do ubiegania się o przyznanie prawa do dodatku przewidzianego przepisem, art. 11 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. Nr 112, poz. 2255 ze zm.). Skarżąca zasadnie zarzuciła, iż decyzja organu I instancji winna być wydana dopiero po rozstrzygnięciu tego wniosku w odpowiedniej, przewidzianej przepisami kodeksu postępowania administracyjnego formie aktu administracyjnego indywidualnego i z zachowaniem uprawnienia strony do wniesienia środka odwoławczego (art. 15 K.p.a.). Uchybienie to nie mogło mieć jednak wpływu na merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, jako że wskazany w art. 11 ust. 6 pkt 1 powołanej powyżej ustawy termin ma charakter terminu prawa materialnego i nie podlega przywróceniu w oparciu o art. 58 § 1 K.p.a. Organ I instancji winien zająć w tym przedmiocie stanowisko w orzeczeniu rozstrzygającym złożony przez skarżącą wniosek.