Skarga kasacyjna na uchwałę Rady Gminy W. w przedmiocie zgody na wydzierżawienie nieruchomości
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Roman Ciąglewicz Sędziowie: Sędzia NSA Maciej Dybowski Sędzia del. WSA Ewa Kręcichwost- Durchowska (spr.) Protokolant asystent sędziego Katarzyna Kasprzyk po rozpoznaniu w dniu 20 października 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Gminy W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 10 lutego 2017 r. sygn. akt II SA/Rz 1700/16 w sprawie ze skargi B. A. na uchwałę Rady Gminy W. z dnia [...]lutego 2015 r. nr [...] w przedmiocie zgody na wydzierżawienie nieruchomości 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Gminy W. na rzecz B. A. kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/15

Wyrokiem z dnia 10 lutego 2017 r., sygn. akt II SA/Rz 1700/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny W Rzeszowie po rozpoznaniu skargi B. A. stwierdził nieważność uchwały Rady Gminy W. z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...]w przedmiocie zgody na wydzierżawienie nieruchomości w części, w jakiej dotyczy nieruchomości stanowiących mienie komunalne Gminy W., położonych w miejscowości R., oznaczonych w ewidencji gruntów jako działki: nr [...], nr [...], nr [...], nr [...], nr [...], nr [...], nr [...] i nr [...].

W uzasadnieniu Wojewódzki Sąd Administracyjny przedstawił następujące ustalenia faktyczne i prawne sprawy.

Uchwałą nr [...] z dnia [...] lutego 2015 r. Rada Gminy W. wyraziła zgodę na wydzierżawienie na okres 5 lat w drodze przetargu szeregu szczegółowo wymienionych w jej treści nieruchomości stanowiących mienie komunalne Gminy W. położonych w miejscowościach: W., R., M., S., N., C., S., R., Z., P. i M. W podstawie prawnej powołano art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zm. zwana dalej "usg") oraz art. 13 ust. 1 i art. 25 ust. 2 w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 7a oraz art. 37 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2014 r., poz. 518 ze zm., zwana dalej "ugn").

W dniu [...] marca 2015 r. wpłynęło do Urzędu Gminy W. pismo B. A. zawierające wezwanie do usunięcia naruszenia prawa poprzez uchylenie uchwały w zakresie odnoszącym się do działek nr [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...], objętych KW [...], położonych w R., z powodu jej powzięcia bez uzyskania zgody zebrania wiejskiego, czym naruszono art. 48 ust 2 usg oraz art. 20 ust. 1 zd. 1 tej ustawy w związku z podjęciem tej uchwały poza sesją Rady Gminy.

B. A. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie skargę, w której powielił zarzuty z wezwania do usunięcia naruszenia prawa i zażądał stwierdzenia nieważności uchwały bądź jej niezgodności z prawem oraz orzeczenia o kosztach postępowania. Uzupełniająco podano, że o charakterze objętych uchwałą nieruchomości położonych w R., jako mienia wiejskiego świadczy treść księgi wieczystej. Do podjęcia uchwały konieczna zatem była zgoda zebrania wiejskiego, którego Raga Gminy nie uzyskała.

W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy W. wniósł o jej oddalenie z powodu niewykazania przez skarżącego, że uchwała narusza jego interes prawny, a zatem nie jest podmiotem legitymowanym do jej wniesienia. Źródłem interesu prawnego nie jest bowiem sam fakt przynależności do społeczności lokalnej, a skarżący nie wykazał związku pomiędzy uchwałą a jego indywidualną sytuacją prawną. Ponadto nie wykazał, których konkretnie nieruchomości dotyczy jego roszczenie i jakie jego uprawnienia zostały naruszone uchwałą, a także nie wykazał związku pomiędzy uchwałą, a swoją sytuacją prawną. Tymczasem podmiotem chronionym na mocy art. 48 usg są mieszkańcy sołectwa, jako pewna kategoria zbiorcza, a nie poszczególne podmioty. Nie wykazano także, aby działki wymienione w uchwale stanowiły mienie gminne w rozumieniu art. 48 ust. 3 usg i aby prawo do nich przysługiwało sołectwu.

Strona 1/15