Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Izabella Kulig-Maciszewska sędzia NSA Irena Kamińska sędzia del. NSA Jerzy Krupiński (spr.) Protokolant starszy inspektor sądowy Joanna Drapczyńska po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2015 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Stowarzyszenia "P." w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 stycznia 2014 r. sygn. akt II SAB/Wa 545/13 w sprawie ze skargi Stowarzyszenia "P." w Warszawie na bezczynność Szefa Kancelarii Sejmu w przedmiocie rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; 2. zasądza od Szefa Kancelarii Sejmu na rzecz Stowarzyszenia "P." w Warszawie kwotę 380 (trzysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 30 stycznia 2014 r., sygn. akt II SAB/Wa 545/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Stowarzyszenia "P." w Warszawie na bezczynność Szefa Kancelarii Sejmu w związku z wnioskiem strony z dnia 9 lipca 2013 r. o udostępnienie informacji publicznej.
Wyrok wydany został w następujących, ustalonych przez Sąd I instancji, okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:
Pismem z dnia 9 lipca 2013 r. skarżące Stowarzyszenie, powołując się na ustawę o dostępie do informacji publicznej, zwróciło się do Kancelarii Sejmu o udostępnienie informacji polegającej na przesłaniu kopii lub skanów pism, jakie w latach 2012 i 2013 przewodniczący klubów lub kół poselskich skierowali do Kancelarii Sejmu zgodnie z § 7 ust. 1 zarządzenia nr 5 Marszałka Sejmu z dnia 21 września 2001 r. w sprawie trybu wypłacania pracownikom biur klubów i kół poselskich oraz biur poselskich dodatkowego wynagrodzenia rocznego a także trybu obliczania i wypłacania nagród za wieloletnią pracę oraz odpraw w związku z zakończeniem kadencji Sejmu.
W ocenie organu, żądana informacja nie stanowiła informacji publicznej i nie podlegała upublicznieniu.
W dniu 11 września 2013 r. Stowarzyszenie wniosło skargę na bezczynność Szefa Kancelarii Sejmu w przedmiocie nieudzielania informacji publicznej, zawartej we wniosku z dnia 9 lipca 2013 r. Zarzuciło naruszenie art. 14 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r., nr 112, poz. 1198 ze zm. [obecnie: Dz. U. z 2014 r., poz. 782 ze zm.]), zwanej dalej także ustawą, i wniosło o zobowiązanie organu do rozpoznania wniosku w terminie 14 dni. W uzasadnieniu skargi podkreślono, że żądana informacja ma charakter informacji publicznej.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podkreślił, że żądana informacja nie ma takiego charakteru i nie ma podstaw do wydania decyzji na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę i w uzasadnieniu przywołał obowiązujące w zakresie dostępu do informacji publicznej przepisy, wskazując m. in., że informacją publiczną jest treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, które na gruncie tej ustawy zostały zobowiązane do udostępnienia informacji, które mają walor informacji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej, związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób dotyczących ich. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych, jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części ich dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od nich.
Odnosząc się do żądanej informacji, zauważył, że w piśmiennictwie wskazuje się, że regułą jest prawo do nieujawniania informacji o charakterze danych osobowych. Przywołał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 listopada 2002 r., sygn. akt SK 40/02 (OTK-A 2002, nr 6, poz. 81) i w oparciu o jego uzasadnienie wywiódł, że ustawowe ograniczenie wolności może nastąpić tylko wówczas, gdy dopuszczone jest w sposób wyraźny w innych przepisach konstytucyjnych bądź, gdy konieczne jest zharmonizowanie tej wolności z innymi normami, zasadami lub wartościami konstytucyjnymi. Po drugie, ustawowe ograniczenia wolności wprowadzane być mogą tylko w niezbędnym zakresie. Ustawodawca może ingerować w sferę wolności obywatela tylko w razie konieczności i tylko w koniecznym wymiarze. Innymi słowy, konieczne zachowanie jest proporcji między stopniem ograniczenia wolności jednostki, a rangą chronionego interesu publicznego, czyli zakazana jest nadmierna ingerencja Państwa w swobodę działania jednostki. Po trzecie, ustawowe ograniczenia wolności traktowane być muszą w kategoriach wyjątków. Ich istnienie zawsze musi wynikać z wyraźnie sformułowanych przepisów ustawowych i nie może opierać się na domniemaniu. Po czwarte, ani poszczególne ograniczenia, ani ich suma, nie mogą naruszać istoty ograniczanego prawa czy wolności. Z kolei przejawem ustawowego ograniczenia prawa do prywatności jest przepis art. 5 ust. 2 zd. 2 ustawy stanowiący, że ograniczenie prawa do informacji publicznej ze względu na ochronę prywatności nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne. W konkluzji wyprowadził wniosek, że brak jest przepisów prawnych, które stanowiłyby podstawę legalizującą udzielenie skarżącemu żądanej informacji. Ochrona, o której mowa, nie przysługuje jedynie osobom pełniącym funkcje publiczne. O tym, czy dana osoba jest funkcjonariuszem publicznym, decyduje charakter obowiązków oraz zakres odpowiedzialności danej osoby. A zatem funkcjonariuszem publicznym jest osoba zajmująca w sektorze służby publicznej stanowisko, które łączy się z odpowiedzialnością za działania w interesie ogólnym. Oznacza to, że osoby zajmujące takie stanowisko piastują wycinek suwerennej władzy publicznej. Są więc w zakresie wykonywanych zadań depozytariuszami władzy publicznej odpowiedzialnymi za ochronę interesów ogólnych państwa bądź też innych władz publicznych. W ocenie Sądu nie można zaliczyć do nich pracowników Sejmu, a zatem żądana informacja nie podlega udostępnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej zaś organ nie pozostaje w bezczynności.