Podobnie w zaskarżonym wyroku odniesiono się do pozostałych zarzutów skargi dotyczących §10 ust. 1 pkt 2 i §12 ust. 5 uchwały uzależniających zawarcie umowy najmu lokalu mieszkalnego od deklaracji spłaty długu czynszowego, jeśli taki obciąża byłego najemcę (§10 ust. 1 pkt 2), oraz warunku zawarcia umowy o przystąpieniu w całości lub w części do spłaty długu za zgodą dłużnika (§12 ust. 5). O ile jednak §3 ust. 1 pkt 3 uchwały stoi w wyraźnej sprzeczności z uregulowaniami ustawy o ochronie praw lokatorów, o tyle upatrywanie przez skarżącego naruszenia prawa i to istotnego w tym, że spłata długu nie mieści się w charakterze należności, o jakich mowa w art. 9 ust. 5 i 6 ustawy, może budzić wątpliwości.
Wśród należności wymienionych w art. 9 ust. 5 i 6 ustawy ustawodawca nie wymienił długów poprzedniego najemcy, ale należności te związane są z już ukształtowanym stosunkiem najmu lokalu, podczas gdy zobowiązanie się do spłaty długu miałoby poprzedzić nawiązanie takiego stosunku prawnego. Nie budzi jednak wątpliwości, że konstrukcja uzależniająca najem lokalu od obciążenia się długiem poprzedniego najemcy narusza art. 519 §1 kc. Zakwestionowane przez skarżącego postanowienia uchwały określają jedynie warunek w postaci wykorzystania trybu z art. 519 kc, ale należy zgodzić się ze skarżącym, że pomimo określenia umów w tym względzie, jako "przystąpienie do długu" rzeczywistym celem umów zawieranych na podstawie tej regulacji była spłata zadłużenia obciążającego dany lokal, zadłużenia pozostałego po poprzednim najemcy tego lokalu, co też może wskazywać na umowę o przejęciu długu, na nie umowę o przystąpieniu do długu.
Regulacje zawarte w §10 ust. 1 pkt 2 i §12 ust. 5 uchwały naruszają szeroko rozumianą swobodę umów jako uprawnienie do kształtowania przez podmioty wiążącego je stosunków prawnych. Decyzja o zawarciu umowy opierać się musi na woli stron. Stąd uzależnienie przez organ gminy zawarcia umowy najmu od spłaty długu uznane być powinno za istotne naruszenie art. 519 § 2 kc przez to, że tę wolę stron istotnie ogranicza. Z tych względów wskazywanie przez skarżącego sposobu postępowania z wierzytelnościami, określanego w stosownych uchwałach zawierających szczegółowe zasady i tryb umarzania wierzytelności jednostek organizacyjnych gminy z tytułu należności pieniężnych, udzielania innych ulg w spłacaniu tych należności, ma już drugorzędne znaczenie.
W skardze kasacyjnej od wyroku z dnia 17 czerwca 2009 r. sygn. akt IV SA/Wr 597/08 Gmina Legnica zarzuciła naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię, tj. art. 4 ust. 2 i art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, art. 519 §1 kc oraz naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano, iż trudno uznać za osobę znajdującą się w ciężkich warunkach kogoś, kto posiada własnościowe prawo do innego lokalu, osobę posiadającą współwłasność w domu jednorodzinnym lub osobę posiadającą środki na wykup lokalu spółdzielczego. Analiza przepisów ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, a zwłaszcza art. 4 ust. 2 wskazuje, że celem ustawodawcy nie było przyznanie uprawnienia wszystkim mieszkańcom gminy do ubiegania się o wynajem od gminy lokalu mieszkaniowego, ale tylko tym z niskim dochodem (który powinien dotyczyć również posiadanego majątku) oraz trudnymi warunkami zamieszkiwania.