Zestawiając powyższe z art. 9 omawianej ustawy, określającym należności ponoszone przez najemcę za korzystanie z lokalu, należy dojść do wniosku, iż ustawowe uprawnienie rady gminy do określania w drodze uchwały zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu gminy nie obejmuje takich okoliczności warunkujących dopuszczalność zawarcia umowy najmu, które nie wynikają z treści omawianej ustawy. Jakkolwiek bowiem, przepis art. 21 ust. 3 ustawy wskazuje, iż zawarte w nim wyliczenie stosownych okoliczności nie jest wyczerpujące - ustawodawca użył w tym przepisie sformułowania iż "zasady wynajmowania (...) powinny określać w szczególności", to jednak ustawowe określenie warunków dopuszczających zawarcie umowy najmu w art. 4 ust. 2 oraz w art. 5, art. 6 i art. 9 ustawy, wyklucza dopuszczalność wprowadzenia przez radę gminy innych jeszcze warunków, szczególnie finansowych, nie mających umocowania w ustawie, Do takich zaś warunków nie znajdujących podstawy w ustawie o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego należy zobowiązywanie przyszłych najemców lokali do uregulowania zaległych należności obciążających lokal, które nie są związane z korzystaniem z tego lokalu przez tych przyszłych najemców.
Prawidłowa ocena Sądu pierwszej instancji niezgodności §3 ust. 1 pkt 3 oraz §10 ust. 1 pkt 2 w stosownym fragmencie, a także §12 ust. 5 uchwały Rady Miejskiej w Legnicy z dnia 26 maja 2003 r. nr IX/74/03 (w brzmieniu nadanym Uchwałą Nr XXIV/248/04 z dnia 26 lipca 2004 r.) z ustawą z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, zobowiązywała ten Sąd do stwierdzenia nieważności wskazanych przepisów uchwały, dlatego zaskarżony wyrok nie narusza art. 147 §1 ppsa.
Nie ulega bowiem wątpliwości, iż uchwała rady gminy podejmowana na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego stanowi akt prawa miejscowego, co przyznano także w skardze kasacyjnej. Zgodnie zaś z art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.), nie stwierdza się nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy po upływie jednego roku od dnia ich podjęcia, chyba że uchybiono obowiązkowi przedłożenia uchwały lub zarządzenia w terminie określonym w art. 90 ust. 1, albo jeżeli są one aktem prawa miejscowego. Ustawodawca wyraźnie zatem wyłączył z rocznego przedawnienia stwierdzania nieważności uchwał organów gminy aktów prawa miejscowego, co oznacza iż stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego może nastąpić w każdym czasie. Z tego względu zarzut kasacyjny naruszenia zaskarżonym wyrokiem art. 147 §1 ppsa nie jest zasadny.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, jak w sentencji.