Skarga kasacyjna na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie w przedmiocie przejęcia pojazdu na rzecz Skarbu Państwa
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno /spr./, Sędziowie NSA Izabella Kulig - Maciszewska, Marek Stojanowski, Protokolant Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 29 września 2005 r. sygn. akt II SA/Sz 1140/04 w sprawie ze skargi J. L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie z dnia [...] nr [...] w przedmiocie przejęcia pojazdu na rzecz Skarbu Państwa 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Szczecinie 2. zasądza od J. L. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie kwotę 340 (trzysta czterdzieści) zł. tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie strona 1/9

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wyrokiem z 29 września 2005 r., sygn. akt II SA/Sz 1140/04 stwierdził nieważność decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie z [...], nr [...] i poprzedzającej ją decyzji Naczelnika Drugiego urzędu Skarbowego w [...] z [...] egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym. W uzasadnieniu Sąd podniósł, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

Podstawę materialnoprawną dokonanych rozstrzygnięć stanowi art. 130a ust. 10 ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r. Nr 58, poz. 515 ze zm.) i § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 2 sierpnia 2002 r. w sprawie usuwania pojazdów (Dz. U. Nr 134, poz. 1133 ze zm.).

Stosownie do art. 130a ust. 1 pkt 2 Prawa o ruchu drogowym, w przypadku nieokazania przez kierującego dokumentu stwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub stwierdzającego opłacenie składki tego ubezpieczenia, pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela. Pojazd usunięty w tym trybie i nieodebrany przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia uznaje się za porzucony z zamiarem wyzbycia się. Pojazd ten przechodzi na rzecz Skarbu Państwa z mocy ustawy (art. 130a ust. 10 cyt. ustawy).

W oparciu o ustawową delegację (art. 130a ust. 11 pkt 3), Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji wydał dnia 2 sierpnia 2002 r. rozporządzenie w sprawie usuwania pojazdów, w którym uregulował, m.in., tryb postępowania w zakresie przejęcia pojazdu na rzecz Skarbu Państwa. W § 8 ust. 1 w/w rozporządzenia zawarto przepis kompetencyjny, wedle którego, o przejęciu na rzecz Skarbu Państwa orzeka naczelnik właściwego miejscowo urzędu skarbowego.

Z analizy przytoczonych wyżej przepisów wynika, że aby mogło zostać wydane orzeczenie, o jakim mowa w § 1 ust. 1 rozporządzenia, muszą wystąpić określone okoliczności. Przede wszystkim przedmiotowy pojazd musi być usunięty z drogi na podstawie art. 130a ust. 1 pkt 1 lub 2 Prawa o ruchu drogowym i umieszczony na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym. Nadto, upłynąć musi okres 6 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu, w którym to terminie uprawniona osoba go nie odebrała.

Nieodebranie pojazdu w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia ustawodawca nakazał traktować jako porzucenie pojazdu z zamiarem jego wyzbycia się. Powołanie się w w/w art. 130a ust. 10 na czynność prawną "porzucenia pojazdu z zamiarem wyzbycia się" stanowi oczywiste odwołanie się przez prawodawcę do regulacji zamieszczonej w art. 180 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), który stanowi, że "właściciel może wyzbyć się własności rzeczy ruchomej przez to, że w tym zamiarze rzecz porzuci".

Na gruncie art. 130a ust. 10 Prawa o ruchu drogowym, za zamiar wyzbycia się własności pojazdu prawodawca nakazał rozumieć zaistnienie określonego stanu faktycznego - nieodebranie pojazdu przez 6 miesięcy od dnia jego usunięcia z drogi. Rozwiązanie to koresponduje z wypracowanym w literaturze przedmiotu (prawa cywilnego) poglądem, zgodnie z którym, porzucenie rzeczy ruchomej stanowi jednostronną czynność o charakterze rozporządzającym (por.: E. Gniewek, Kodeks cywilny. Księga druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze 2001 r.).

Strona 1/9