Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Janina Antosiewicz Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Borowiec Sędzia del. NSA Roman Ciąglewicz (spr.) Protokolant st. asystent sędziego Andrzej Nędzarek po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 lutego 2012 r. sygn. akt II SAB/Wa 408/11 w sprawie ze skargi M. B. na bezczynność Ministra Obrony Narodowej w przedmiocie wypowiedzenia stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 20 lutego 2012 r., sygn. akt II SAB/Wa 408/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę M. B. na bezczynność Ministra Obrony Narodowej w przedmiocie wypowiedzenia stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej.
Wyrok wydany został w następujących okolicznościach sprawy.
Sędzia ppłk M. B. pełnił zawodową służbę wojskową na stanowisku Zastępcy Prezesa Wojskowego Sądu Garnizonowego w K. Uchwałą Krajowej Rady Sądownictwa z dnia [...] czerwca 2010 r., nr [...], został przeniesiony w stan spoczynku z dniem 2 lipca 2010 r. Następnie Minister Obrony Narodowej decyzją z dnia [...] stycznia 2011 r., nr [...], wypowiedział skarżącemu stosunek zawodowej służby wojskowej. Decyzja ta uprawomocniła się w dniu 7 marca 2011 r.
Dnia 22 sierpnia 2011 r. M. B. zwrócił się do Ministra Obrony Narodowej z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, poprzez dokonanie wypowiedzenia zawodowej służby wojskowej na podstawie ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o ustroju sądów wojskowych i niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 113, poz. 659).
W dniu 18 października 2011 r. M. B. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Ministra Obrony Narodowej, polegająca na zaniechaniu dokonania obligatoryjnego wypowiedzenia skarżącemu stosunku zawodowej służby wojskowej na podstawie art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o ustroju sądów wojskowych i niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 113, poz. 659), która weszła w życie w dniu 17 czerwca 2011 r. Wniósł o zobowiązanie Ministra Obrony Narodowej do dokonania wypowiedzenia skarżącemu stosunku zawodowej służby wojskowej w oparciu o art. 5 ust. 2 w terminie 30 dni lub zobowiązanie Ministra Obrony Narodowej do uznania istnienia obowiązku do złożenia takiego wypowiedzenia w terminie 30 dni. Nadto, zażądał stwierdzenia, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Na podstawie art. 135 P.p.s.a. wniósł o wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji nr 13 Ministra Obrony Narodowej z dnia 27 stycznia 2011 r. poprzez uchylenie tej decyzji. W uzasadnieniu skargi skarżący argumentował, iż przepis art. 5 ust. 2 nie jest przepisem przejściowym, zachowującym ważność uprzednio złożonych wypowiedzeń, ani też nie jest przepisem obowiązującym z mocą wsteczną. Jest normą prawną ustanawiającą kategoryczny obowiązek dla organu, z chwilą wejścia w życie omawianej zmiany ustawowej. W ocenie skarżącego, pojawienie się powyższej normy prawnej spowodowało, że odpadła w stosunku do niego dotychczasowa podstawa prawna złożonego już wypowiedzenia stosunku zawodowej służby wojskowej.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi. Stwierdził, że nie znajduje się w bezczynności, gdyż wypowiedział już skarżącemu stosunek służby wojskowej. Wskazany zaś w skardze przepis nie zawiera unormowania nakładającego na organ obowiązku eliminowania z obrotu prawnego wydanych już rozstrzygnięć, dotyczących wypowiedzenia stosunku zawodowej służby wojskowej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przyjął, że istota sprawy sprowadza się do wykładni art. 149 § 1 P.p.s.a. i opisanej w nim instytucji skargi na bezczynność organu. Stwierdził, że z bezczynnością organu mamy do czynienia wtedy, gdy na organie spoczywa prawny obowiązek podjęcia ściśle określonych działań, a organ działań tych nie podejmuje. W omawianej regulacji prawnej ustawodawca wprost więc nawiązuje do rezultatu, jaki ma powstać wskutek podjęcia działań przez organ. Stąd więc, badając problematykę bezczynności organu, należy w pierwszej kolejności ustalić, czy określony skutek nastąpił, czy też nie. Dopiero bowiem brak wystąpienia konkretnego skutku potwierdza okoliczność, iż organ popadł w bezczynność.