Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Irena Kamińska Sędziowie sędzia NSA Anna Lech (spr.) sędzia del. WSA Elżbieta Kremer Protokolant asystent sędziego Małgorzata Penda po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2012r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 6 kwietnia 2011 r. sygn. akt II SA/Rz 61/11 w sprawie ze skargi A. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia zaległości alimentacyjnych oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 6 kwietnia 2011 r., sygn. akt II SA/Rz 61/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie oddalił skargę A. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] grudnia 2010 r., nr [...], w przedmiocie umorzenia zaległości alimentacyjnych.
W uzasadnieniu Sąd wskazał na następujący stan sprawy: Wójt Gminy S. decyzją z dnia [...] października 2010 r., na podstawie art. 2 pkt 2, 3, 9, art. 12 ust. 1 i 2, art. 28 ust. 1 pkt 2, art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. z 2009 r., Nr 1, poz. 7 z późń. zm.), umorzył A. W. należności alimentacyjne w kwocie 2 046,71 zł, stanowiącej 30% zadłużenia powstałego na skutek wypłaty D. W., M. W. i O. W. zaliczek alimentacyjnych.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją z dnia [...] grudnia 2010r., nr [...], utrzymało w mocy wskazaną wyżej decyzję.
Na tę decyzję A. W. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, zarzucając naruszenie art. 30 ust. 1 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., w odpowiedzi na skargę, wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zaprezentowane w zaskarżonej decyzji.
Wyrokiem z dnia 6 kwietnia 2011 r., sygn. akt II SA/Rz 61/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie oddalając skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] grudnia 2010 r. podzielił prezentowany przez orzekające organy pogląd, iż o bezskuteczności egzekucji można mówić tylko wówczas, gdy w danym okresie nie wyegzekwowano od dłużnika kwoty pełnej należności z tytułu bieżących i zaległych alimentów.
Sąd podzielił także stanowisko organu, że jedynym kryterium rozstrzygania o zakresie należności, jakie może umorzyć organ właściwy dłużnika alimentacyjnego jest okres czasu, w jakim egzekucja jest skuteczna. Powołując się na orzecznictwo sądowoadministracyjne Sąd pierwszej instancji wskazał, że art. 30 ust. 1 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów należy interpretować w ten sposób, iż nawet bardzo trudna sytuacja materialna dłużnika alimentacyjnego nie stanowi ani samodzielnej, ani dodatkowej przesłanki umorzenia należności powstałych z tytułu zaliczek alimentacyjnych.
Dlatego też Sąd uznał, że skoro jedynym prawnie przewidzianym w powołanej ustawie kryterium wielkości kwoty, jaką mógł umorzyć wójt gminy z tytułu zaległości alimentacyjnych w postaci wypłaconych uprawnionym zaliczek alimentacyjnych, było kryterium okresu skuteczności prowadzonej egzekucji, to analiza przyczyn, dla których nie mógł wywiązywać się w pełni z obowiązku alimentacyjnego względem własnych dzieci, była nieistotna.
Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie skargę kasacyjną złożył A. W. wnosząc o przeprowadzenie dowodu uzupełniającego z dokumentu powołanego w treści skargi kasacyjnej, o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz o zasądzenie kosztów pomocy prawnej z urzędu według norm przepisanych, które to koszty nie zostały zapłacone ani w całości, ani w części.