Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tamara Dziełakowska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Iwona Bogucka Sędzia del. WSA Rafał Wolnik Protokolant starszy asystent sędziego Paweł Konicki po rozpoznaniu w dniu 4 września 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Inwestycji i Rozwoju od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 stycznia 2018 r. sygn. akt I SAB/Wa 497/17 w sprawie ze skargi D. G. na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z 11 stycznia 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (sygn. akt I SAB/Wa 497/17) po rozpoznaniu sprawy ze skargi D. G. na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa:
1) zobowiązał organ do rozpoznania wniosku z 19 marca 2015 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Ministerstwa Budownictwa z [...] lipca 1950 r. oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia administracyjnego Prezydenta m. st. Warszawy z [...] stycznia 1950 r. odmawiającego przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości warszawskiej położonej przy [...] - w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy;
2) stwierdził, że organ dopuścił się bezczynności, która miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa;
3) oddalił skargę w pozostałej części;
4) zasądził od organu na rzecz skarżącej zwrot kosztów postępowania sądowego.
Jak wynika z akt sprawy, 22 marca 2016 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. (data wpływu) przekazało Ministrowi Infrastruktury i Budownictwa wniosek E. D., E. U., K. D. i D. G. o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydium Rady Narodowej m. st. Warszawy z [...] stycznia 1950 r., odmawiającej przyznania prawa własności czasowej do nieruchomości położonej przy ul. [...].
10 maja 2016 r. Minister zwrócił się do wnioskodawców o nadesłanie aktu poświadczenia dziedziczenia po jednej z wnioskodawczyń oraz stosownych pełnomocnictw, na co pozostali wnioskodawcy odpowiedzieli w piśmie z 13 czerwca 2015 r.
20 kwietnia 2017 r. Minister zwrócił się do wnioskodawców o udzielenie informacji, czy przeprowadzono postępowanie spadkowe po M. D., na co odpowiedzieli w piśmie z 12 maja 2017 r.
11 maja 2017 r. Sąd Rejonowy [...] przesłał organowi wnioskowaną (pismem z 20 kwietnia 2017 r.) kserokopię dokumentu z akt księgi hipotecznej.
3 lipca 2017 r. wnioskodawcy wezwali organ do usunięcia naruszenia prawa, polegającego na niezałatwieniu sprawy w terminie, zaznaczając, że wykazali następstwo prawne po poprzednich właścicielach, dołączając postanowienie sądowe o stwierdzeniu nabycia spadku.
10 lipca 2017 r. organ zwrócił się do Archiwum Państwowego oraz Archiwum Akt Nowych w Warszawie o nadesłanie niezbędnych dokumentów oraz zawiadomił wnioskodawców, iż z uwagi na konieczność analizy prawnej zgromadzonego materiału dowodowego, w tym ustalenia stron postępowania - przewidziany termin rozstrzygnięcia sprawy nastąpi do 30 listopada 2017 r.
1 sierpnia 2017 r. D. G. wniosła skargę na bezczynność.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że od przekazania ww. wniosku przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze 22 marca 2016 r. rozpoczął bieg termin na załatwienie sprawy przez Ministra Infrastruktury i Budownictwa. Pomimo jego upływu organ nie zakończył postępowania w sprawie. Pierwsza czynność została podjęta przez organ 10 maja 2016 r., ale od 13 czerwca 2016 r. do 20 kwietnia 2017 r. organ nie podejmował żadnych czynności zmierzających do zakończenia sprawy. Tym samym organ dopuścił się bezczynności, co skutkowało zobowiązaniem go do rozpoznania ww. wniosku. Taki sposób działania organu, jak stwierdził Sąd, godzi niewątpliwie w zasadę szybkości postępowania (art. 12 K.p.a.), co z kolei prowadzić musi do podważenia zaufania uczestników tego postępowania do organów władzy publicznej (art. 8 K.p.a.). Uznając zarzut bezczynności za w pełni uzasadniony, Sąd wyznaczył organowi dwumiesięczny termin do załatwienia sprawy, uwzględniając określone w przepisach procedury administracyjnej terminy, obligujące organ do rozstrzygnięcia sprawy, jak też realną możliwość jej załatwienia w wyznaczonym terminie. Skoro zaś niezałatwienie sprawy jest konsekwencją zawinionej opieszałości, przy braku jakichkolwiek obiektywnie weryfikowalnych przeszkód uniemożliwiających organowi terminowe podjęcie rozstrzygnięcia, to zaistniałą w takim stanie bezczynność, trwającą prawie rok, Sąd uznał za rażącą.