Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Olga Żurawska-Matusiak, Sędzia NSA Maciej Dybowski, Sędzia del. WSA Ewa Janowska (spr.), , po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy Miasto Ś. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 3 marca 2017 r. sygn. akt III SA/Wr 20/17 w sprawie ze skargi Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Ś. na uchwałę Rady Miejskiej w Ś. z dnia [...] maja 2015 r. nr [...] w przedmiocie zmiany uchwały Rady Miejskiej w Ś. nr [...] z dnia [...] grudnia 2003 r. w sprawie ustalenia Strefy Płatnego Parkowania w Ś. oraz wysokości stawek opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych na terenie Miasta Ś. w zakresie § 5 ust. 1 lit. c, ust. 2 lit. a i lit. b, § 6 ust. 1 lit. c, ust. 2 lit. b, § 7 ust. 1 lit. c, ust. 3 lit. a i lit. b, § 8 ust. 1 lit. c i ust. 4 lit. a i lit. b, § 9 ust. 1 lit. c, § 10 ust. 1 lit. c, § 11 ust. 1 lit. c 1. uchyla zaskarżony wyrok w pkt I w zakresie obejmującym: § 5 ust. 1 lit. c, 6 ust. 1 lit. c, § 7 ust. 1 lit. c, § 8 ust. 1 lit. c, § 9 ust. 1 lit. c, § 10 ust. 1 lit. c, § 11 ust. 1 lit. c; 2. oddala skargę kasacyjną w pozostałym zakresie; 3. odstępuje od zasądzenia od Prokuratora Rejonowego w Ś. na rzecz Gminy Miasto Ś. kosztów postępowania kasacyjnego w całości.
Wyrokiem z dnia 3 marca 2017 r., sygn. akt III SA/Wr 20/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu stwierdził nieważność uchwały Rady Miejskiej w Ś. z dnia [...] maja 2015 r., Nr [...], w części: § 5 ust. 1 lit. c, ust. 2 lit. b oraz lit. a we fragmencie "nie krótszym niż 12 miesięcy od dnia wydania abonamentu", § 6 ust. 1 lit. c, ust. 2 lit. b, § 7 ust. 1 lit. c, ust. 3 lit. b, § 8 ust. 1 lit. c i ust. 4 lit. b, § 9 ust. 1 lit. c, § 10 ust. 1 lit. c, § 11 ust. 1 lit. c (pkt I wyroku) oraz dalej idącą skargę oddalił (pkt II wyroku).
Powyższy wyrok został wydany w następujących ustaleniach faktycznych i prawnych, poczynionych przez Sąd I instancji.
Prokurator Rejonowy w Ś., działając na podstawie art. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze oraz art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym i art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skierował do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na uchwałę Rady Miejskiej w Ś. z dnia [...] maja 2015 r. Nr [...], zmieniającą uchwałę Rady Miejskiej w Ś. z dnia [...] grudnia 2003 r., Nr [...], w sprawie ustalenia Strefy Płatnego Parkowania oraz wysokości stawek opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych na terenie Miasta Ś., wnosząc o stwierdzenie jej nieważności w zakresie § 5 pkt 1c, 2a, 2b, § 6 pkt 1c, 2b, § 7 pkt 1c, 3a, 3b, § 8 pkt 1c, 4a, 4b, § 9 pkt 1c, § 10 pkt 1c oraz § 11 pkt 1c.
Zdaniem skarżącego, wprowadzenie ww. wymienionych przepisów nastąpiło z naruszeniem przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 13 b ust. 3 i 4 pkt 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1440 ze zm.), dalej jako ustawa o drogach publicznych lub ustawa. W uzasadnieniu strona skarżąca wskazała, iż dokonując analizy pod względem legalności wyżej kwestionowanej uchwały, nasuwają się wątpliwości co do zgodności z prawem tych jej postanowień, wedle których abonament określonego typu, uprawniający do parkowania pojazdu w wyznaczonych miejscach, powiązany został z numerem rejestracyjnym konkretnego pojazdu, czy potwierdzeniem miejsca zamieszkania na pobyt stały, pobyt czasowy nie krótszy niż 12 miesięcy lub posiadaniem tytułu prawnego do lokalu.
W przekonaniu Prokuratora, brzmiące w ten sposób przepisy naruszają wprost art. 13b ust. 4 pkt 2 ustawy. W jego ocenie, wykupienie abonamentu powinno bowiem skutkować możliwością korzystania z niego, bez względu na to jakim pojazdem porusza się konkretny użytkownik. Podobne zastrzeżenia budził również zapis, który jako podstawę do nabycia abonamentu określonego typu wskazywał posiadanie prawa do pojazdu z tytułu własności lub prawa strony korzystającej z pojazdu na podstawie umowy leasingu lub prawa wynikającego z zawartej umowy kredytu na zakup samochodu. Po przywołaniu treści przepisów art. 13 ust. 1 i art. 13b ust. 1 ustawy, Prokurator podniósł, że w skarżonej uchwale ustalono, iż w dokumencie potwierdzającym abonament za parkowanie, który upoważnia do nieograniczonego parkowania w strefie oznacza się, m.in., numer rejestracyjny pojazdu. Zdaniem skarżącego, regulacja taka w znaczący sposób ogranicza posiadaczowi danego abonamentu możliwość korzystania z niego, gdyż upoważnia do parkowania w strefie płatnego parkowania jedynie konkretnego pojazdu. Tymczasem nie taką intencją kierował się ustawodawca, wprowadzając instytucję abonamentu. W jego bowiem zamyśle abonament wykupuje użytkownik drogi i podmiot ten uprawniony jest do tego, aby z niego korzystać. Z tych względów, bez znaczenia dla możliwości korzystania z uprawnienia, wynikającego z nabycia abonamentu jest kwestia, jakim pojazdem porusza się abonent. W przekonaniu skarżącego, dotknięty istotnym naruszeniem prawa jest również zapis zaskarżonej uchwały, w którym Rada wprowadziła możliwość uzyskania abonamentu do parkowania w strefie płatnego parkowania, uzależniając to od zameldowania na terenie strefy na pobyt stały. Uchybia on bowiem konstytucyjnej zasadzie demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP) i zasadzie równości (art. 32 Konstytucji RP). Kryterium zróżnicowania mieszkańców strefy płatnego parkowania ze względu na to, czy posiadają stałe zameldowanie w obszarze strefy należy bowiem ocenić jako niezgodne z wynikającą z zasady demokratycznego państwa prawnego zasadą sprawiedliwości społecznej, nakazującą by zróżnicowanie poszczególnych osób pozostawało w odpowiedniej relacji do dzielących je różnic. Zasada równości wobec prawa wymaga, by podmioty charakteryzujące się daną cechą istotną były traktowane równo, bez różnic faworyzujących lub dyskryminujących. Prokurator wywodził, że wprowadzanie zróżnicowania jest dopuszczalne tylko, gdy jest uzasadnione, to znaczy gdy pozostaje w związku bezpośrednim z celem przepisów, wagą interesu, dla którego zróżnicowanie jest wprowadzone, pozostaje w proporcji do interesów naruszanych oraz nie uwłacza w sposób zasadniczy innym wartościom. Skarżący, odwołując się do orzecznictwa sądowoadministracyjnego oraz Trybunału Konstytucyjnego (w tym wyroku z dnia 12 grudnia 1994 r., K 3/94; wyroku z dnia 6 grudnia 1997 r., K 8/97; wyrok z dnia 4 stycznia 2000 r., K 18/99), za zasadne uznał podzielenie poglądu, iż nie jest dopuszczalne wprowadzenie zróżnicowania w możliwości uzyskania abonamentu do parkowania w strefie płatnego parkowania tylko dla mieszkańców zamieszkujących z zamiarem pobytu stałego, a pozbawienie takiej możliwości, np. mieszkańców zamieszkujących na pobyt czasowy. Pozbawia to bowiem uprawnień do nabycia abonamentu postojowego niektórych posiadaczy pojazdów, na przykład posiadaczy pojazdu na podstawie pisemnej umowy użyczenia, podczas gdy forma pisemna jest wystarczająca dla ważności tej umowy i ważności tytułu prawnego do pojazdu.