W niniejszej sprawie wbrew normie art. 141§4 p.p.s.a. pisemne uzasadnienie wyroku pozostaje w sprzeczności z sentencją. W istocie bowiem wyjaśniając podstawę prawną rozstrzygnięcia Sąd I instancji podkreślił, że skarga w zakresie wymierzenia organowi grzywny podlega z mocy art. 151 p.p.s.a. oddaleniu, w sytuacji gdy w sentencji brak tego rodzaju rozstrzygnięcia. Po punkcie pierwszym, stwierdzającym, że przewlekłość nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa następuje punkt drugi, mocą którego umorzono postępowanie w pozostałym zakresie oraz punkt trzeci rozstrzygający w przedmiocie kosztów. Uzasadnienie wyroku nie zawiera jakichkolwiek rozważań odnoszących się do umorzenia postępowania.
Za uprawnione uznać należało twierdzenia składającego skargę o pominięciu przez Sąd meriti okoliczności, że grzywna z art. 149 § 2 p.p.s.a spełnia nie tylko funkcję dyscyplinującą. Podkreślenia wymaga fakt, iż grzywna ma charakter mieszany: dyscyplinujący, represyjny i prewencyjny. Co do charakteru represyjnego i prewencyjnego grzywny Sąd I instancji nie poczynił żadnych rozważań.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego stwierdzone wadliwości uzasadnienia pozostając w sprzeczności z art. 141§ 4p.p.s.a. uniemożliwiają kontrolę instancyjną wyroku, co skutkować musiało przyjęciem naruszenia przez Sąd I instancji normy procesowej w rozumieniu art. 174 pkt.2 p.p.s.a., a w konsekwencji zaś uchyleniem z tego powodu zaskarżonego rozstrzygnięcia ( art. 185 § 1 p.p.s.a.).
Powyższe czyni zbędnym ustosunkowanie się do pozostałych zarzutów skargi kasacyjnej.
Z tych wszystkich względów Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w pkt. I sentencji wyroku . O kosztach orzeczono na zasadzie art. 203 pkt.1 ppsa.