Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Joanna Banasiewicz sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) sędzia del. WSA Ewa Kwiecińska Protokolant starszy sekretarz sądowy Joanna Drapczyńska po rozpoznaniu w dniu 15 października 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 lutego 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 1804/13 w sprawie ze skargi [...] na postanowienie Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę; 2. zasądza od [...] na rzecz Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych kwotę 460 (czterysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 14 lutego 2014 r., II SA/Wa 1804/13 uchylił postanowienie Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z [...] lipca 2013 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia. W uzasadnieniu Sąd podniósł, że jedną z podstawowych kwestii, podlegających badaniu przez sąd administracyjny, jest ustalenie, czy skarżone rozstrzygnięcie zawiera wszystkie niezbędne formalne elementy wymagane prawem. Jednym z takich składników decyzji administracyjnej i postanowienia - zgodnie z treścią art. 107 § 1 k.p.a. - jest uzasadnienie. Paragraf 3 ww. przepisu precyzuje zaś dodatkowo, iż uzasadnienie faktyczne powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Uzasadnienie prawne winno zaś zawierać wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia z przytoczeniem przepisów prawa. Uzasadnienie faktyczne i prawne musi więc odnosić się do konkretnej decyzji czy postanowienia, których przedmiot i podmiot jest szczegółowo określony.
Treść uzasadnienia skarżonego postanowienia nie spełnia tych wymogów w zakresie wyjaśnienia wysokości nałożonej grzywny. Organ nie wskazał bowiem powodów, dla których uznał grzywnę w wysokości 25 000 zł, jako najbardziej odpowiednią do zastosowania wobec przymuszanego. Nie wskazał z czego wywiódł, że taka grzywna spełnia zasady powołane w motywach postanowienia, tj. zasadę ograniczenia środków egzekucyjnych i zasadę stosowania najmniej uciążliwego dla zobowiązanego środka egzekucyjnego.
Taką argumentację, w ocenie Sądu, uznać jednak należy za niewystarczającą. Przedmiotowa grzywna nie ma charakteru represyjnego. Nie powinna więc być nadmiernie dolegliwa dla strony. Jej celem ma być spowodowanie tego, że podmiot zobowiązany do działania, podejmie je i zrealizuje nałożony na niego obowiązek. Tak więc organ stosując przedmiotowy środek przymusu, winien wyważyć powyższe przesłanki. Efekty tych rozważań, powinny zaś znaleźć odzwierciedlenie w uzasadnieniu rozstrzygnięcia. Tak więc mimo tego, że przepisy prawa nie nakładają na organ obowiązku odnoszenia się do sytuacji materialnej zobowiązanego przy nakładaniu grzywny w celu przymuszenia, to stosując przedmiotowy środek przymusu nie sposób uchylić się od odniesienia do tej sytuacji. Jedynie bowiem takie odniesienie się sprawi, że postanowienie o nałożeniu grzywny będzie poddawało się kontroli sądowej. W przeciwnym razie, tak jak to ma miejsce w niniejszej sprawie, Sąd nie znając motywów, jakimi kierował się organ przy ustalaniu wysokości grzywny, nie ma możliwości oceny, czy istotnie zrealizował zasady, którymi - jak wskazał w uzasadnieniu - kierował się.
Ponadto, postanowienie dotyczące nałożenia grzywny ma charakter uznaniowy. To zaś sprawia, że na organie spoczywa dodatkowy obowiązek szczegółowego wyjaśnienia motywów, jakimi się kierował przy wydawaniu orzeczenia.
Powyższy wyrok został zaskarżony w całości skargą kasacyjną wniesioną przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a. w związku z art. 107 § 1 i § 3 k.p.a. poprzez błędne uznanie, że organ w zaskarżonym postanowieniu nie zawarł wszystkich wymaganych prawem elementów, tj. uzasadnienia w zakresie wyjaśnienia wysokości nałożonej grzywny,