Skarga kasacyjna na decyzję Ministra Obrony Narodowej w przedmiocie nieważności decyzji o przydziale osobnej kwatery stałej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA: Joanna Runge- Lissowska Sędziowie NSA Irena Kamińska (spr.) Jerzy Stankowski Protokolant Anna Krakowiecka po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Obrony Narodowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 lipca 2006 r. sygn. akt II SA/Wa 606/06 w sprawie ze skargi E. K. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nieważności decyzji o przydziale osobnej kwatery stałej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie strona 1/3

Wyrokiem z dnia 5 lipca 2006 roku, sygn. akt II SA/Wa 606/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] nr [...] i utrzymaną nią w mocy decyzję I instancji, dodatkowo wskazał, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości. Decyzją tą Minister Obrony Narodowej - na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 oraz art. 268a Kodeksu postępowania administracyjnego w związku z § 2 pkt 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1996 roku w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. Nr 94, poz. 426 z późn. zm.) - utrzymał w mocy decyzję Prezesa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej z dnia [...] nr [...], którą stwierdzono nieważność decyzji z dnia [...] lutego 1985 roku nr [...], wydanej przez Dowódcę Garnizonu T. o przydziale skarżącemu - ppłk. rez. E. K. - osobnej kwatery stałej położonej w T. przy ul. [...].

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że skarga zasługuje na uwzględnienie, albowiem jak argumentował, kodeks postępowania administracyjnego w art. 16 statuuje jedną z ogólnych zasad obowiązujących na gruncie postępowania administracyjnego, a odnoszącą się do trwałości wydanych przez właściwe organy administracji publicznej decyzji administracyjnych. Nie oznacza to, jak wyjaśnił Wojewódzki Sąd Administracyjny, iż od zasady tej ustawodawca nie przewidział wyjątków. Jednym z nich jest umożliwienie weryfikacji decyzji ostatecznych poprzez nadzwyczajne środki zaskarżenia, w tym między innymi poprzez stwierdzenie ich nieważności. Katalog podstaw na mocy, których może dojść do stwierdzenia nieważności zaskarżonego aktu, zawiera art. 156 k.p.a. Jedną z takich podstaw, która według Ministra Obrony Narodowej, miała zastosowanie w niniejszej sprawie, jest wydanie decyzji z rażącym naruszeniem prawa - art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Kwestia rażącego naruszenia prawa, jako podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji, musi być związana, jak podkreślił Sąd I instancji w uzasadnieniu, z oczywistym naruszeniem jednoznacznego przepisu prawa, które jednocześnie koliduje z zasadą praworządnego działania organów administracji publicznej w demokratycznym państwie prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Stwierdzenie nieważności decyzji z powodu rażącego naruszenia prawa może nastąpić, jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny, tylko wtedy, gdy waga tego naruszenia jest zdecydowanie większa niż stabilność kwestionowanej ostatecznej decyzji administracyjnej.

W rozpoznawanej sprawie, Sąd I instancji nie podzielił argumentacji Ministra Obrony Narodowej odnoszącej się do stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...] lutego 1985 roku o przydziale skarżącemu przez Dowódcę Garnizonu T. kwatery stałej w T. w budynku nr [...] przy ul. [...], z powodu rażącego naruszenia prawa. Pomoc finansowa, którą skarżący otrzymał na zakup mieszkania, nie została co prawda przez niego zwrócona przed uzyskaniem stałej kwatery w T., ale mieszkanie które wykupił dzięki tej pożyczce zostało przyznane żonie skarżącego, zaś on sam został z niego eksmitowany. Zdaniem Sądu I instancji, ówczesne władze wojskowe akceptowały okoliczność braku zwrotu przez skarżącego E. K. udzielonej mu pożyczki na zakup mieszkania przy ulicy [...] w W. Pomimo tej okoliczności został on przeniesiony do pełnienia dalszej służby w jednostce w W. i tam następnie przydzielono mu kwaterę stałą na okres pełnienia w tej miejscowości służby, bez żądania zwrotu otrzymanej pomocy finansowej. Następnie, decyzją z dnia [...] lutego 1985 roku nr [...] Dowódca Garnizonu T. przyznał skarżącemu kwaterę stałą w T. przy ulicy [...] uzależniając jej przyznanie od zwolnienia zajmowanej przez niego kwatery w W. Sąd I instancji stwierdził, iż należy dodatkowo uwzględnić, że druga żona skarżącego na żądanie Dowódcy Garnizonu T. oddała do jego dyspozycji swoje uprzednio zajmowane mieszkanie w B. przy ulicy [...].

Strona 1/3