Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maciej Dybowski po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej T. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 listopada 2013 r. sygn. akt I SAB/Wa 425/13 w sprawie ze skargi T. S. na bezczynność Prezydenta [...] w przedmiocie rozpoznania wniosku o odszkodowanie za nieruchomość I. uchyla zaskarżony wyrok w punkcie 1 (pierwszym) i 2 (drugim) i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; II. zasądza od Prezydenta [...] na rzecz T. S. kwotę 220 (dwieście dwadzieścia) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego
Wyrokiem z dnia 14 listopada 2013 r., sygn. akt I SAB/Wa 425/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie ze skargi T. S. na bezczynność Prezydenta [...] w przedmiocie rozpoznania wniosku i odszkodowanie za nieruchomość: 1. zobowiązał Prezydenta [...] do rozpoznania wniosku T. S. z dnia 31 stycznia 2013 r. o przyznanie odszkodowania za nieruchomość warszawską, położoną w [...] przy ulicy [...], ozn. hip. [...], w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; 2. stwierdził, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3. zasądził od Prezydenta [...] na rzecz skarżącego T. S. kwotę 340 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Wyrok ów zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym:
T. S. (dalej skarżący), reprezentowany przez adwokata I. R., wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Prezydenta [...] (dalej Prezydent) w przedmiocie rozpoznania jego wniosku z 25 września 1990 r., ponowionego pismem z 31 stycznia 2013 r., o przyznanie odszkodowania za nieruchomość warszawską, położoną w [...] przy ulicy [...], ozn. hip. [...], przejętą na podstawie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. nr 50, poz. 279, dalej dekret).
Skarżący zarzucił organowi naruszenie art. 35 § 1-3 i 5 kpa, polegające na niezałatwieniu sprawy najdalej w ciągu dwu miesięcy i prowadzenie postępowania dłużej niż jest to konieczne, i uzasadnione.
Wobec powyższego wniósł o:
a) stwierdzenie bezczynności Prezydenta [...] w zakresie wniosku skarżącego z 25 września 1990 r., ponowionego 31 stycznia 2013 r., o przyznanie odszkodowania za przejęcie wskazanej nieruchomości warszawskiej na rzecz gminy [...] na podstawie dekretu;
b) stwierdzenie, że zaistniała bezczynność organu ma rażący charakter w sposób szczególny (23 lata postępowania administracyjnego);
c) zobowiązanie Prezydenta [...] do załatwienia sprawy przez wydanie decyzji, w określonym przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie terminie nie dłuższym niż 2 miesiące od daty zwrotu akt administracyjnych do organu;
d) zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
W uzasadnieniu skargi wyjaśnił, że od złożenia pierwotnego wniosku z 25 września 1990 r. minęło już 23 lata. Wojewoda [...] (dalej Wojewoda), rozpoznając zażalenie skarżącego na niezałatwienie sprawy w terminie, postanowieniem z [...] 2013 r. [nr ...] (dalej postanowienie z [...] 2013 r.) nie uznał, że w sprawie doszło do rażącego naruszenia prawa z uwagi na to, że Prezydent nie nadesłał Wojewodzie akt sprawy, w związku z czym [Wojewoda] wydając swe postanowienie oparł się jedynie na zażaleniu skarżącego z 1 lutego 2013 r. Zdaniem skarżącego, rażące naruszenie prawa w niniejszej sprawie wynika również z faktu, że przez te 23 lata postępowania organ nie wyznaczył sobie nawet terminu na rozpoznanie sprawy, która pod względem materiału dowodowego zawiera już komplet dokumentów niezbędnych do wydania rozstrzygnięcia. Mimo tego i upływu ustawowych terminów do rozpoznania wniosku skarżącego, a także terminu wskazanego w art. 36 § 1 kpa, do dnia sporządzenia niniejszej skargi postępowanie jest prowadzone w dalszym ciągu.