Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Barbara Adamiak Sędzia NSA Jolanta Rajewska (spr.) Sędzia WSA del. Izabela Ostrowska Protokolant Aleksandra Żurawicka po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 4 października 2006 r. sygn. akt II SA/Łd 340/06 w sprawie ze skargi K. S. - L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania zaliczki alimentacyjnej oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 4 października 2006 r., sygn. akt II SA/Łd 340/06, uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...], nr [...], oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] w przedmiocie odmowy przyznania zaliczki alimentacyjnej. Wyrok zapadł w następujących okolicznościach sprawy.
Prezydent Miasta Ł. decyzją z dnia [...] odmówił K. S.-L. przyznania zaliczki alimentacyjnej dla dzieci: H. L., N. L. i K. L. W uzasadnieniu wskazał, że zaliczka alimentacyjna przysługuje osobie uprawnionej do świadczenia alimentacyjnego w razie bezskuteczności egzekucji tego świadczenia. Dzieci wnioskodawczyni warunku tego nie spełniają, gdyż z przedstawionych dokumentów nie wynika jednoznacznie, że egzekucja świadczeń alimentacyjnych jest w ich sprawie bezskuteczna.
W odwołaniu od powyższej decyzji K. S.-L. stwierdziła, że od 1992 r. nie wie, gdzie przebywa ojciec jej dzieci. Wskazała także, że skoro prawo do zaliczki alimentacyjnej nabywa osoba, która w wyniku wszczętych czynności egzekucyjnych nie uzyskała alimentów, tym bardziej przysługuje ono osobie, która z uwagi na brak stosownej umowy międzynarodowej w ogóle nie może złożyć wniosku o wszczęcie takiej egzekucji.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. decyzją z dnia [...] zaskarżoną decyzję Prezydenta Miasta Ł. utrzymało w mocy. W uzasadnieniu wyjaśniło, że w myśl art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 22 kwietnia 2005 r. o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej (Dz. U. Nr 86, poz. 732, ze zm. - dalej ustawa alimentacyjna), osobą uprawnioną do zaliczki alimentacyjnej jest osoba uprawniona do świadczenia alimentacyjnego na podstawie tytułu wykonawczego, którego egzekucja jest bezskuteczna. Z kolei art. 10 ust. 1a cyt. ustawy stanowi, że w przypadku, gdy świadczenia alimentacyjne dochodzone są od dłużnika alimentacyjnego zamieszkałego za granicą Rzeczypospolitej Polskiej, osoba mająca prawo do świadczeń alimentacyjnych składa do organu właściwego wierzyciela wniosek o ustalenie prawa do zaliczki alimentacyjnej, łącznie z informacją sądu okręgowego o stanie egzekucji lub zaświadczeniem zagranicznej instytucji egzekucyjnej o stanie egzekucji świadczeń alimentacyjnych za okres trzech ostatnich miesięcy oraz wymaganą dokumentacją. W przedmiotowej sprawie osobami uprawnionymi do świadczenia alimentacyjnego od I. L. są, na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w Łodzi z dnia [...] października 1999 r., sygn. akt [...], N. L., H. L. i K. L., których przedstawicielem ustawowym jest matka, K. S.-L. K. S.-L. wystąpiła do Sądu Okręgowego o wszczęcie postępowania egzekucyjnego wobec I. L., jako miejsce jego pobytu wskazując Irak. Pismem z dnia 30 grudnia 2005 r. Wydział Wizytacyjny Sądu Okręgowego w Łodzi poinformował, wnioskodawczynie że Irak nie jest stroną Konwencji o dochodzeniu roszczeń alimentacyjnych za granicą, sporządzonej w Nowym Jorku dnia 20 czerwca 1956 r. (Dz. U. z 1961 r. Nr 17, poz. 87), zaś postępowanie egzekucyjne wobec I. L. nie toczy się. W tej sytuacji, zdaniem Kolegium, nie można mówić o bezskuteczności postępowania egzekucyjnego, warunkującej przyznanie zaliczki alimentacyjnej, bowiem postępowanie takie w ogóle nie zostało wszczęte. Ponadto niemożliwe jest także uzyskanie z sądu rejonowego informacji o stanie egzekucji lub zaświadczenia zagranicznej instytucji o stanie egzekucji świadczeń alimentacyjnych, czego wymaga art. 10 ust. 5 pkt 2a ustawy alimentacyjnej. Brak zatem podstaw do stwierdzenia, że decyzja organu I instancji narusza obowiązujące przepisy prawa.