Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Maria Wiśniewska sędzia NSA Wiesław Morys sędzia del. NSA Janusz Furmanek (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Małgorzata Kamińska po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2013 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. B., G. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 9 lutego 2012 r. sygn. akt II SA/Bd 1170/11 w sprawie ze skargi W. B., G. P. na zarządzenie Burmistrza [...] z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie sprzedaży prawa własności nieruchomości rolnych 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Bydgoszczy do ponownego rozpoznania, 2. zasądza od Burmistrza [...] na rzecz W. B., G. P. solidarnie kwotę 370 (trzysta siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 9 lutego 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy oddalił skargę W. B. i G. P. na zarządzenie Burmistrza [...] z dnia [...] sierpnia 2011 r. (Nr [...]) w przedmiocie sprzedaży prawa własności nieruchomości rolnych.
W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne:
Działając na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tj. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) [dalej: ustawa o samorządzie gminnym], W. B. wniósł skargę na zarządzenie Burmistrza [...] nr [...] z dnia [...] sierpnia 2011 r. o przeznaczeniu do sprzedaży przez gminę [...] nieruchomości rolnych położonych w K. o nr: [...], [...], [...] zapisanych w KW [...]. Zarzucając mu naruszenie art. 48 ust. 2 i ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym, a także art. 2 i art. 7 Konstytucji RP, wniósł o stwierdzenie ich nieważności.
Uzasadniając swoje stanowisko skarżący podniósł, iż z treści księgi wieczystej wynika, że sporne nieruchomości gruntowe stanowiły do dnia 27 maja 1990 r. własność gromady K., a zatem nie mogą zostać sprzedane bez zgody zebrania wiejskiego, przy czym zebranie wiejskie zgody takowej nie udzieliło. Ponadto wskazano, że w okresie po 1911 r. mieszkańcy gromady K. uprawiali przedmiotowe grunty, podzielone na kilkadziesiąt działek rolnych, co stanowiło źródło ich utrzymania - tak też było w dniu wejścia w życie ustawy z dnia 10 maja 1990 r. wprowadzającej ustawę o samorządzie terytorialnym.
Zdaniem skarżącego, Burmistrz Gminy [...] wydając zarządzenie o sprzedaży działek w K. zignorował zupełnie okoliczność, iż zgodnie z art. 48 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, rada gminy nie może uszczuplić dotychczasowych praw sołectw do korzystania z mienia bez zgody zebrania wiejskiego. W ocenie skarżącego, Burmistrz Gminy [...] działał także wbrew art. 48 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym, gwarantującym z mocy ustawy, że wszystkie przysługujące mieszkańcom wsi prawa własności, użytkowania lub inne prawa rzeczowe i majątkowe, zwane dalej mieniem gminnym, pozostają nienaruszone oraz wbrew wyrokowi NSA (sygn. akt SA/Wr 411/94).
Strona skarżąca podniosła, że już pod rządami ustawy z dnia 10 maja 1990 r., Naczelny Sąd Administracyjny podtrzymał swoje stanowisko, że mienie gromadzkie, a następnie gminne, w rozumieniu art. 98 ustawy z 1958 r., było mieniem państwowym, do którego ma zastosowanie art. 7 ust. 1 ustawy z 1990 r., przekształcający je w mienie należące do gminy, natomiast nie odnosi się on do wspólnoty gruntowej (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 kwietnia 1998 r., I SA 1478/97, nie publ.). Okoliczność zatem, jak wskazał skarżący, że przedmiotowe nieruchomości od początku należały do majątku gromadzkiego, którego podmiotem pierwotnie była gromada K. jako osoba prawna, spowodowała, że taki charakter mienia zdecydował o poddaniu go kolejnym przeobrażeniom. W konsekwencji skarżący stwierdził, że w dacie 27 maja 1990 r. gmina [...] miała obowiązek przekazać dawny majątek gromadzki sołectwu K., a jeżeli tego nie zrobiła, to nie oznacza, że ten obowiązek wygasł.