Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Iwona Bogucka Sędzia del. NSA Jerzy Krupiński Protokolant st. asystent sędziego Rafał Kopania po rozpoznaniu w dniu 27 października 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 lutego 2015 r. sygn. akt I SAB/Wa 680/14 w sprawie ze skargi M. S. na bezczynność Wojewody Mazowieckiego w przedmiocie rozpoznania wniosków o potwierdzenie prawa do rekompensaty 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od M. S. na rzecz Wojewody Mazowieckiego kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 24 lutego 2015 r., sygn. akt I SAB/Wa 680/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę M.S. na bezczynność Wojewody Mazowieckiego w przedmiocie rozpoznania wniosków o potwierdzenie prawa do rekompensaty.
W jego uzasadnieniu wskazano, że pismem z dnia [...] października 2014 r. M.S. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Wojewody Mazowieckiego w postępowaniu prowadzonym łącznie w sprawach potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości w postaci: kamienicy przy ul. [...] w W., kamienicy przy ul. [...] w W., kamienicy przy ul. [...] w W., majątku D. - B. w woj. w., majątku M. w woj. w., fermy lisów k. T. Skarżący wniósł o zobowiązanie Wojewody Mazowieckiego do zakończenia postępowania w terminie 30 dni, wymierzenie mu grzywny w wysokości 12.000 zł oraz zasądzenie kosztów postępowania sądowego. W jej uzasadnieniu podniósł, że pismem z dnia [...] grudnia 1990 r. R. B. i poprzedniczka prawna skarżącego Z. K. - N. wnieśli o potwierdzenie prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez A. B. i Z. B. nieruchomości poza obecnymi granicami Polski. Wniosek dotyczył nieruchomości w W. przy ul. [...] i [...], willi L. w D., majątku D.-B., majątku P. i majątku R. Skarżący wskazał, że pismem z dnia [...] maja 1998 r. zakres postępowania został rozszerzony przez R. B. o nieruchomość w W. przy ul. [...], majątek M. w woj. w. i fermę lisów k. T. Podał, iż organ podzielił sprawy i co do uprawnień Z. K.-N. wydał decyzję częściową nr [...] z dnia [...] grudnia 2013 r. rozstrzygającą jedynie o prawie do rekompensaty za willę L. w D., majątek P. i majątek R. Minister Skarbu Państwa postanowieniem z dnia [...] października 2014 r. uznał zażalenie na bezczynność Wojewody za bezzasadne. Jednak w jego ocenie organ nie orzekł o całości żądania, zatem pozostaje w bezczynności. W nauce prawa nie budzi wątpliwości, że aby można było mówić o rozstrzygnięciu, musi się ono znajdować w osnowie decyzji administracyjnej, w żadnym zaś wypadku za rozstrzygnięcie nie można uznać wywodu, co do określonych okoliczności w uzasadnieniu decyzji.
Wojewoda Mazowiecki w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie. Wskazał, że pierwotny wniosek został rozszerzony tylko przez R. B., co uzasadniało rozdzielenie obu postępowań. Sprawa R. B. zakończyła się decyzją z [...] czerwca 2013 r., zaś wniosek Z. K.-N. decyzją z dnia [...] grudnia 2013 r. Są to decyzje ostateczne, dlatego też za nietrafny uznał zarzut strony, że pozostaje w zwłoce w rozstrzyganiu przedmiotowej sprawy. Zgodnie z art. 111 § 1 K.p.a. strona może w terminie czternastu dni od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji zażądać jej uzupełnienia co do rozstrzygnięcia bądź co do prawa odwołania, wniesienia w stosunku do decyzji powództwa do sądu powszechnego lub skargi do sądu administracyjnego albo sprostowania zamieszczonego w decyzji pouczenia w tych kwestiach. Niewyczerpanie tej drogi, podobnie jak niewyczerpanie trybu odwołania, nie pozbawia jednak strony prawa do wniesienia wniosku o wznowienie po tym, jak decyzja stała się ostateczna. Odnosząc się do zarzutu strony, że wniosek z dnia [...] maja 1998 r. spowodował rozszerzenie zakresu postępowania w stosunku do obydwojga jego uczestników organ wskazał, że wnioskiem wszczynającym sprawę jest wniosek z dnia [...] grudnia 1990 r. Z. K. - N. i R. B. o przyznanie im świadczenia za nieruchomości pozostawione przez A. i Z. B. poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Wniosek dotyczył kamienic w W. przy ul. [...] i [...], willi L. w D., majątku D. -B., majątku P., majątku R. I to ten wniosek należy traktować jako wniosek o potwierdzenie prawa do rekompensaty w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2014 r., poz. 1090 ze zm.). Na rozprawie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie w dniu 24 lutego 2015 r. pełnomocnik skarżącego oświadczył, że skarga dotyczy rozpoznania obu wniosków, tj. z dnia [...] grudnia 1990 r. i z dnia [...] maja 1998 r.