Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędzia NSA Wojciech Jakimowicz (spr.) Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R.Ż. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2017 r., sygn. akt: II SAB/Wa 772/16 w sprawie ze skargi R.Ż. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych w przedmiocie przetwarzania danych osobowych oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi R.Ż. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych w przedmiocie przetwarzania danych osobowych, w punkcie pierwszym wyroku z dnia 13 kwietnia 2017 r., sygn. akt: II SAB/Wa 772/16 stwierdził, że Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych dopuścił się przewlekłego prowadzenia postępowania, w punkcie drugim stwierdził, że przewlekłe prowadzenie postępowania nie miało miejsca z rażącym naruszeniem prawa, w punkcie trzecim oddalił skargę w pozostałym zakresie, w punkcie czwartym zasądził od organu na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania.
Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:
R.Ż. pismem z dnia 23 listopada 2015 r. zwrócił się do Spółki [..] z o.o. z siedzibą w W. o udostępnienie informacji - danych osobowych i zamieszkania (bądź adresu i siedziby) właściciela adresu IP [..], z użyciem którego wykorzystano bezprawnie jego dane osobowe.
W odpowiedzi Spółka odmówiła udostępnienia danych.
R.Ż. pismem z dnia 13 grudnia 2015 r. wystąpił do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z wnioskiem o nakazanie udostępnienia danych osobowych przez [..] Sp. z o.o. z siedzibą w W., a wobec braku odpowiedzi ze strony organu, pismem z dnia 20 lutego 2016 r. złożył wezwanie do usunięcia naruszeń prawa, przez rozpoznanie jego wniosku.
Pismem z dnia 2 marca 2016 r. organ poinformował, że zwrócił się do Spółki o złożenie wyjaśnień w sprawie.
Pismem z dnia 14 czerwca 2016 r. organ poinformował R.Ż. o zgromadzeniu materiału dowodowego wystarczającego do wydania decyzji i prawie zapoznania się z materiałem dowodowym w terminie siedmiu dni.
R.Ż. pismem z dnia 24 października 2016 r. skierował kolejne wezwanie do usunięcia naruszeń prawa i do wydania decyzji, a równocześnie wniósł do Sądu skargę na przewlekłość postępowania, domagając się zobowiązania organu do zakończenia postępowania, stwierdzenia przewlekłości w jego prowadzeniu, o charakterze rażącym, wymierzenia organowi grzywny oraz wnosząc o zasądzenie kosztów postępowania.
Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych decyzją z dnia [..] listopada 2016 r., znak: [..] (dot. [..]) odmówił uwzględnienia wniosku, uznając, że Prawo telekomunikacyjne przewiduje szerszą ochronę danych osobowych abonentów objętych tajemnicą telekomunikacyjną niż art. 23 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podnosząc, że chociaż postępowanie było prowadzone w terminie dłuższym niż przewidziany przepisami, to organ nie uchylał się od rozstrzygnięcia sprawy. Wydłużony czas spowodowany był czynnościami zmierzającymi do wszechstronnego wyjaśnienia sprawy i dużym wpływem spraw.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie rozpoznając sprawę stwierdził, że Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych dopiero po prawie trzech miesiącach od daty wpłynięcia skargi w przedmiocie przetwarzania danych osobowych dokonał pierwszych czynności w sprawie, tj. wezwał wskazany w skardze podmiot do złożenia wyjaśnień. Od dnia otrzymania odpowiedzi od badanego podmiotu do dnia powiadomienia stron o zgromadzeniu materiału dowodowego wystarczającego do wydania decyzji upłynęły kolejne trzy miesiące, zaś od daty powyższego zawiadomienia do dnia, w którym organ wydał decyzję upłynęło kolejnych pięć miesięcy. Nadto podczas całego postępowania organ nie udzielił skarżącemu informacji w trybie art. 36 k.p.a. o nowym terminie załatwienia sprawy. Stwierdzając zatem oczywiste naruszenie terminów rozpatrzenia sprawy Sąd uznał, że zaszły podstawy do stwierdzenia przewlekłości postępowania, stwierdzając jednocześnie, że nie miała ona znamion rażącego naruszenia prawa. W ocenie Sądu I instancji przewlekłość organu nie wynikała bowiem z lekceważenia strony czy chęci odsunięcia w czasie obowiązku rozstrzygnięcia sprawy, lecz ze znanego faktu, że organ jest urzędem centralnym, a liczba skarg rośnie w tempie lawinowym, co należało uznać za okoliczności obiektywne i niezależne od organu, wpływające na długość trwania niniejszego postępowania.