Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska, Sędzia NSA Ewa Dzbeńska (spr.), Sędzia del. WSA Marian Wolanin, Protokolant starszy inspektor sądowy Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Transportu Budownictwa i Gospodarki Morskiej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 kwietnia 2013 r. sygn. akt I SA/Wa 2056/12 w sprawie ze skargi M. M. na decyzję Ministra Transportu Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę; 2. odstępuje od zasądzenia od M. M. na rzecz Ministra Infrastruktury i Rozwoju zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 3 kwietnia 2013 r., sygn. akt I SA/Wa 2056/12, po rozpoznaniu skargi M. M., uchylił decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] oraz decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] czerwca 2011 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.
Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:
Minister Infrastruktury decyzją z [...] czerwca 2011 r., nr [...], po rozpatrzeniu wniosku M. M., odmówił stwierdzenia nieważności - w części dotyczącej gruntu stanowiącego obecnie własność Skarbu Państwa, tj. części działki ew. nr [...] z obrębu [...] - orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy z [...] sierpnia 1951 r., nr [...] odmawiającego przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości warszawskiej położonej przy ul. [...], ozn. nr hip. [...].
W uzasadnieniu organ nadzoru wskazał, że poczynione ustalenia wskazują, że doszło do naruszenia prawa, jednakże naruszenie to nie ma charakteru rażącego, bowiem byli właściciele nie mogli korzystać z nieruchomości wobec jej przeznaczenia w planie zagospodarowania przestrzennego. Przeznaczenie przedmiotowej nieruchomości pod kolej spowodowało, że organ dekretowy prawidłowo stwierdził, że korzystanie z przedmiotowego gruntu nie dało się pogodzić z jego przeznaczeniem wskazanym w planie zagospodarowania przestrzennego. Tym samym, w ocenie organu nadzoru, brak jest podstaw do stwierdzenia nieważności orzeczenia dekretowego.
M. M. złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] czerwca 2011 r.
W uzasadnieniu decyzji wskazano, że nieruchomość warszawska położona przy ul. [...], ozn. nr hip. "[...]" rej hip. [...], stanowiąca własność A. Ś., A. Ś., H. P., J. S., M. S., Z. S., S. L. i M. J. objęta została działaniem dekretu z 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279).
Orzeczeniem administracyjnym z [...] sierpnia 1951 r. nr [...] Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy odmówiło M. S., J. W. i innym właścicielom przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości warszawskiej położonej przy ul. [...] i jednocześnie stwierdziło, że na podstawie art. 8 dekretu wszystkie budynki znajdujące się na przedmiotowym gruncie przechodzą na własność Skarbu Państwa.
W uzasadnieniu orzeczenia wskazano, że przyznanie prawa własności czasowej dotychczasowym właścicielom winno nastąpić jedynie w stosunku do osób lub instytucji, które mogą teren zagospodarować zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego, względnie mogą zachować lub nowowzniesione budynki należycie konserwować i administrować. Istniejący na gruncie budynek wymaga w dalszym ciągu ustanowienia administracji państwowej.
Od powyższego orzeczenia odwołanie nie zostało złożone.
Organ nadzoru wyjaśnił, że materialnoprawną podstawę kwestionowanego orzeczenia z [...] sierpnia 1951 r. stanowił art. 7 dekretu z 26 października 1945 r. Zgodnie z art. 7 ust. 2 dekretu, gmina obowiązana była uwzględnić wniosek o przyznanie prawa własności czasowej, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela dawało się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania (następnie planu zagospodarowania przestrzennego).