Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Rafał Stasikowski Sędzia del. WSA Dariusz Chaciński Protokolant: asystent sędziego Łukasz Sielanko po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2020 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 stycznia 2018 r. sygn. akt II SA/Wa 371/17 w sprawie ze skargi B. K. na decyzję Komendanta Głównego Straży Granicznej z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...] w przedmiocie równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 19 stycznia 2018 roku sygn. akt II SA/Wa 371/17, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2016, poz. 718 ze zm.) dalej zwanej "p.p.s.a.", oddalił skargę B. K. na decyzję Komendanta Głównego Straży Granicznej z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...] w przedmiocie równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego. Na mocy tej decyzji, wydanej na podstawie art. 96 ust. 1 i art. 101 ust. 5 ustawy z 12 października 1990 r. o Straży Granicznej (Dz. U. 2016, poz. 1643 ze zm.) w zw. z § 1 i 6 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 28 czerwca 2002 r. w sprawie wysokości i warunków przyznawania funkcjonariuszom Straży Granicznej równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego oraz szczegółowych warunków jego zwrotu, a także sposobu postępowania w przypadku wystąpienia zbiegu uprawnień do jego otrzymywania (Dz. U. Nr 118, poz. 1014 ze zm.) dalej zwanego "rozporządzeniem", skarżąca od 20 września 2016 r. utraciła uprawnienie do pobierania równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego.
W ocenie Sądu pierwszej instancji zamieszkiwanie przez skarżącą wraz z rodziną w domu, którego inwestorem jest mąż skarżącej, położonym w miejscowości pobliskiej do miejscowości pełnienia służby, powoduje wykluczenie jej z kręgu funkcjonariuszy uprawnionych do pobierania równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego. Sąd podkreślił, że brak formalnego odbioru budynku i pozwolenia na jego użytkowanie nie może być traktowany jako brak zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych.
Skargę kasacyjną od tego wyroku złożyła B. K., zaskarżając go w całości. Zarzuciła naruszenie:
1. art. 106 § 3 p.p.s.a. przez bezzasadną odmowę dopuszczenia dowodu z dokumentu urzędowego, który mógł się przyczynić do wyjaśnienia kwestii legalności decyzji Komendanta Głównego Straży Granicznej, a tym samym naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy;
2. art. 96 ust. 1 ustawy o Straży Granicznej, a zatem naruszenie przepisu prawa materialnego przez jego błędną wykładnię.
W oparciu o tak sformułowane zarzuty, w razie uwzględnienia pierwszego zarzutu, wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, natomiast w razie uwzględnienia jedynie drugiego zarzutu i jednoczesnego uznania, że sprawa jest dostatecznie wyjaśniona, wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie skargi.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej zakwestionowano stanowisko Sądu pierwszej instancji, że dom, w którym mieszka skarżąca, zaspokaja jej potrzeby mieszkaniowe. Wskazano, że budowa tego domu nie została jeszcze zakończona, a właściwy organ nie wydał pozwolenia na jego użytkowanie, zatem skarżąca mogłaby zaspokoić swoje potrzeby mieszkaniowe tylko z naruszeniem przepisów ustawy - Prawo budowlane, dopuszczając się przestępstwa określonego w art. 91a tej ustawy. Podkreślono, że nie wszystkie elementy przewidziane decyzją o zatwierdzeniu projektu budowlanego i pozwoleniu na budowę zostały wykonane. W szczególności budynek nie jest wyposażony w łazienkę, co w ocenie strony skarżącej kasacyjnie - nawet w oderwaniu od obowiązujących przepisów i norm prawa budowlanego - świadczy o tym, że budynek ten nie nadaje się do zamieszkania.