Minister Gospodarki, rozpoznając wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, zmienił jednak stanowisko co do powodów stwierdzenia nieważności orzeczenia z dnia [...] września 1950 r. W uzasadnieniu decyzji z dnia [...] maja 2013 r. wskazał, że zgodnie z art. 3 ust. 6 ustawy nacjonalizacyjnej postępowanie w przedmiotowej sprawie mogło być prowadzone tylko na podstawie art. 2 tej ustawy. Minister Przemysłu Lekkiego w orzeczeniu z dnia [...] września 1950 r. nie wskazał, który z punktów ustępu 1 art. 2 ustawy nacjonalizacyjnej był podstawą jego orzeczenia. Z uwagi na formę prawną przejętego przedsiębiorstwa organ zbadał dwie spośród 5 kryteriów nacjonalizacji zawartych w tym artykule, tj. ust. 1 lit. b) oraz e). Wskazane przepisy stanowiły, że bez odszkodowania przechodzą na własność Państwa przedsiębiorstwa: przemysłowe, górnicze, komunikacyjne, bankowe, ubezpieczeniowe oraz handlowe:
b) obywateli Rzeszy Niemieckiej i byłego Wolnego Miasta Gdańska z wyjątkiem osób narodowości polskiej lub innej przez Niemców prześladowanej,
e) osób, które zbiegły do nieprzyjaciela.
Dokonując analizy zgromadzonego materiału dowodowego w kontekście wskazanych kryteriów, Minister wskazał, że ponad wszelką wątpliwość ustalono, że J. F. był zasłużonym dla kraju obywatelem polskim. Informacja zawarta w protokole zdawczo - odbiorczym sporządzonym w dniu [...] września 1950 r., w której wskazano, że J. F. zgłosił w czasie okupacji przynależność do narodowości niemieckiej, a następnie zbiegł do nieprzyjaciela, nie znajduje żadnego potwierdzenia w aktach sprawy. Tym samym organy nacjonalizacyjne niewłaściwie zastosowały art. 2 ustawy nacjonalizacyjnej, skoro właściciel przedsiębiorstwa nie spełniał żadnej z przesłanek określonych szczegółowo w tym artykule.
Dodatkowo organ naczelny wskazał, że objęcie procesem nacjonalizacji mienia, które stanowiło już własność Skarbu Państwa na podstawie dekretu o przeprowadzeniu reformy rolnej, również stanowi rażące naruszenie prawa. W końcowej części decyzji Minister Gospodarki uznał, że orzeczenie Ministra Przemysłu Lekkiego z dnia [...] września 1950 r. nie wywołało nieodwracalnych skutków prawnych.
Na decyzję ostateczną skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyli Starosta K. oraz Powiat K., wnioskując o uchylenie decyzji i podnosząc, że w sprawie nie brał udziału Powiat K. Ponadto wskazano, że orzeczenie Ministra Przemysłu Lekkiego wywołało nieodwracalny skutek prawny.
Oddalając skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w pierwszej kolejności zauważył, że skargi zostały złożone przez Starostę K. oraz Powiat K. (ta skarga została podpisana przez przewodniczącego oraz wiceprzewodniczącego zarządu). Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592 ze zm.), dalej u.s.p., starosta kieruje bieżącymi sprawami powiatu i reprezentuje powiat na zewnątrz. Natomiast według art. 26 ust. 1 u.s.p. organem wykonawczym powiatu jest zarząd powiatu. Status zarządu powiatu, jako organu wykonawczego, określony został w art. 32 przez wskazanie jego zasadniczych zadań. Zarząd powiatu wykonuje uchwały powiatu i zadania powiatu określone przepisami prawa. Zatem zarząd powiatu jako organ wykonawczy powiatu oraz starosta jako jego przewodniczący, posiadają odrębne i niezależne od siebie uprawnienia. Jedno z nich dotyczy reprezentowania powiatu na zewnątrz, które przynależy do starosty, który jedynie był uprawniony do wniesienia skargi w przedmiotowej sprawie.