Sąd I instancji stwierdził zatem, że brak legitymacji skarżącego Zarządu Powiatu K. powoduje oddalenie jego skargi w wyroku, nie zaś jej odrzucenie w postanowieniu.
Rozpoznając zaś skargę wniesioną przez Starostę K., Sąd I instancji zauważył, że Starosta nie kwestionuje faktu, że orzeczenie Nr [...] Ministra Przemysłu Lekkiego z dnia [...] września 1950 r. jest dotknięte wadą nieważności. Zdaniem skarżącego orzeczenie to wywołało jednak nieodwracalne skutki prawne.
Tymczasem w sprawie ustalono, że decyzją Wojewody K. z dnia 14 września 1993 r. stwierdzono nabycie przez [...] Zakłady Narzędzi Gospodarczych z dniem 5 grudnia 1990 r. prawa użytkowania gruntu Skarbu Państwa o powierzchni 0,6900 ha, oznaczonego jako działki nr [...] zaś decyzją Wojewody K. z dnia [...] września 1993 r. stwierdzono nabycie na rzecz tego samego podmiotu prawa użytkowania wieczystego gruntu o pow. 4,200 ha, oznaczonego jako działki nr [...]. Działki te odpowiadają nieruchomości objętej kwestionowanym orzeczeniem nacjonalizacyjnym. Prawo użytkowania działek nr [...] o ogólnej powierzchni 1,44 ha nabył Powiat K. na podstawie aktu notarialnego z dnia [...] listopada 2004 r. od Syndyka Masy Upadłości ww. zakładów. Oznacza to, że skutki prawne związane z nabyciem z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r. działek o łącznej powierzchni 1,44 ha na mocy ww. decyzji Wojewody K. z dnia [...] września 1993 r. oraz następne czynności zbycia lub przeniesienia praw do tego majątku na rzecz kolejnych osób, nie mogą być wiązane z orzeczeniem Ministra Przemysłu Lekkiego z dnia [...] września 1950 r. Zatem to nie wskazana decyzja nacjonalizacyjna wywołała nieodwracalne skutki prawne. Po niej nastąpiły wyżej wymienione decyzje uwłaszczeniowe, a następne doszło do zawarcia umowy cywilnoprawnej w formie aktu notarialnego. Uprawnione było więc stanowisko, że to nie przedmiotowa decyzja nacjonalizacyjna wywołała nieodwracalne skutki prawne. Ewentualne nieodwracalne skutki prawne należy wiązać z późniejszymi umowami cywilnoprawnymi, poprzedzonymi decyzjami uwłaszczeniowymi.
Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie 18 marca 2013 r. skargi kasacyjne złożyli Powiat K. oraz Starosta K. reprezentujący Skarb Państwa.
Zaskarżając wyrok w całości Powiat K. zarzucił mu naruszenie:
1/ art. 49 § 1 w zw. art. 46 § 1 pkt 4 i art. 57 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, dalej p.p.s.a., wobec niewezwania Powiatu K. do uzupełnienia braków formalnych skargi poprzez złożenie podpisu przez Starostę K.,
2/ art. 50 § 1 p.p.s.a. wobec oddalenia skargi ze względu na brak legitymacji do jej wniesienia przez Zarząd Powiatu, mimo że wnoszącym skargę był Powiat K., a nie Zarząd Powiatu K..
Wskazując na powyższe naruszenia Powiat K. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, a także o zasądzenie kosztów postępowania.
Z kolei Starosta K., reprezentujący Skarb Państwa, zaskarżając wyrok w całości, zarzucił mu naruszenie: