Naczelny Sąd Administracyjny podkreśla, że ustaleń tych skarżący kasacyjnie nie zakwestionował w skardze kasacyjnej. Skupił się on jedynie na okolicznościach późniejszego obrotu nieruchomościami wchodzącymi przed laty w skład fabryki, wyciągając z tego wniosek, odmienny od stanowiska Sądu I instancji, że wskutek tego obrotu (sam Powiat K. w 2004 r. nabył m.in. prawo użytkowania wieczystego działek będących własnością Skarbu Państwa, na których obecnie znajduje się muzeum techniki) doszło do nieodwracalnych skutków prawnych, czego początkiem miała być decyzja nacjonalizacyjna z dnia [...] września 1950 r.
Jednakże decyzja ta nie mogła wywołać nieodwracalnych skutków prawnych, co skutkowałoby niemożnością stwierdzenia jej nieważności, nie wywołała bowiem żadnych skutków. Jedynym skutkiem, jaki miała wywołać, było bowiem przejście prawa własności fabryki (a więc i wchodzących w jej skład nieruchomości) na własność Państwa. Skoro jednak owe nieruchomości już w momencie wydania decyzji stanowiły własność Skarbu Państwa, to decyzja ta była bezprzedmiotowa i jako taka nie wywołała żadnych skutków, nie wywołała więc i nieodwracalnych.
Nie mogły przynieść oczekiwanego rezultatu także zarzuty wskazane w pkt 2 skargi kasacyjnej wniesionej przez Starostę K..
Przede wszystkim za stronę postępowania nie mogły być uznane [...] Zakłady Narzędzi Gospodarczych, bowiem w momencie wszczęcia postępowania, jak i w jego toku oraz w dacie wydania decyzji Ministra Gospodarki z dnia [...] grudnia 2011 r. i z dnia [...] maja 2012 r., zakłady te nie dysponowały żadnym prawem do nieruchomości. Zbyły je (prawo użytkowania wieczystego) bowiem na rzecz Powiatu K. aktem notarialnym z dnia [...] listopada 2004 r. (jak to wskazuje sam autor skargi kasacyjnej).
Niezrozumiały jest także zarzut niebrania udziału w postępowaniu administracyjnym Powiatu K. Autor skargi kasacyjnej nie przeczy wprawdzie, że pisma o wszczęciu postępowania, a także pozostałe pisma i decyzje administracyjne, doręczane były Staroście (także poprzez urząd starostwa), jednakże zdaje się uważać, że w ten sposób udział w postępowaniu brał jedynie Skarb Państwa, którego starosta reprezentuje w sprawach gospodarowania nieruchomościami, w myśl art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2014 r., poz. 518). Tymczasem Naczelny Sąd Administracyjny nie widzi żadnego powodu, by pisma bądź decyzje administracyjne doręczać temu samemu podmiotowi dwukrotnie, z uwagi na fakt, że może reprezentować dwa podmioty - jak w niniejszej sprawie (Powiat K. i Skarb Państwa). Skoro Starosta był informowany o wszystkich czynnościach postępowania, jak również odbierał zapadłe w tym postępowaniu decyzje, to uznać należy, że w postępowaniu brał udział nie tylko Skarb Państwa, którego Starosta reprezentował, ale także Powiat K., który również był reprezentowany przez tego Starostę.
Mając na uwadze powyższe rozważania stwierdzić należy, że skarga kasacyjna Powiatu K. zawiera zarzuty częściowo zasadne. Tym niemniej zaskarżony wyrok Sądu I instancji oddalał skargi na decyzję o stwierdzeniu nieważności decyzji Nr [...] Ministra Przemysłu Lekkiego z dnia [...] maja 1950 r. Zważywszy, że skarga Powiatu K., jak i Skarbu Państwa były identyczne, zawierały takie same zarzuty i ich uzasadnienie, a Sąd I instancji rozpoznał jednak merytorycznie skargę Skarbu Państwa, to wynik rozpoznania skargi Powiatu K. musiał być również identyczny. Innymi słowy nawet, gdyby Sąd I instancji prawidłowo przyjął, że Zarząd Powiatu może wnieść w imieniu Powiatu skargę do sądu administracyjnego, to rozpoznając tę skargę oddaliłby ją z tym samym uzasadnieniem, co skargę Skarbu Państwa. Zgodnie zaś z art. 184 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, jeżeli nie ma ona usprawiedliwionych podstaw albo jeżeli zaskarżone orzeczenie mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu. Z dyspozycji tej normy wynika, skarga kasacyjna jest bezzasadna także wówczas, gdy samo orzeczenie jest zgodne z prawem, a błędne jest jedynie jego uzasadnienie. Oczywiście dotyczy to również przypadku, kiedy uzasadnienie prawidłowego orzeczenia jest błędne tylko w części. Orzeczenie odpowiada prawu mimo błędnego uzasadnienia, gdy nie ulega wątpliwości, że po usunięciu błędów zawartych w uzasadnieniu, sentencja nie uległaby zmianie. Sytuacja taka miała miejsce w niniejszej sprawie. Obecnie zatem wyrażenie w niniejszym wyroku innej oceny prawnej niż Sąd pierwszej instancji powoduje, że wiążąca jest ocena przedstawiona w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.
O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a.