Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Jakimowicz Sędziowie NSA Aleksandra Łaskarzewska del. WSA Dariusz Chaciński (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Julia Chudzyńska po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2020 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej L.H. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 listopada 2017 r. sygn. akt IV SA/Wr 445/17 w sprawie ze skargi L.H. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] lipca 2017 r. nr [...] w przedmiocie uznania świadczenia z funduszu alimentacyjnego za nienależnie pobrane oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z 7 listopada 2017 r., IV SA/Wr 445/17, oddalił skargę L.H. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z [...] lipca 2017 r., nr [...] w przedmiocie uznania świadczenia z funduszu alimentacyjnego za nienależnie pobrane.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła L.H. Zaskarżając wyrok w całości zarzucił mu naruszenie:
1. przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy:
a) art. 134 § 1 p.p.s.a. poprzez niewzięcie przez Sąd I instancji pod rozwagę przyczyn niepodniesionych w skardze, a które to przyczyny zobowiązany był wziąć pod rozwagę z urzędu, w postaci jednoczesnego orzeczenia przez organ o dwóch osobnych okolicznościach, tj. o stwierdzeniu nienależnie pobranego świadczenia oraz o obowiązku zwrotu nienależnie pobranego świadczenia, podczas gdy obie te okoliczności winny być przedmiotem dwóch osobnych decyzji administracyjnych;
b) art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) w zw. z art. 135 p.p.s.a. poprzez nieuchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu pierwszej instancji, w częściach orzekających o obowiązku zwrotu nienależnie pobranego świadczenia wraz z odsetkami;
c) art. 151 p.p.s.a. poprzez oddalenie skargi w całości, podczas gdy zachodziły przesłanki do jej uwzględnienia w części, tj. w zakresie, w jakim zaskarżona decyzja oraz decyzja organu pierwszej instancji orzekały o obowiązku zwrotu nienależnie pobranego świadczenia wraz z odsetkami;
d) art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) w zw. z art. 7, 77, 80 i 107 § 3 k.p.a., poprzez zaniechanie przez Sąd I instancji wnikliwej kontroli legalności zaskarżonej decyzji oraz oddalenie skargi, pomimo że w toku postępowania administracyjnego ani w uzasadnieniu prawnym zaskarżonych decyzji nie odniesiono się do kryteriów pozwalających na obiektywną ocenę sytuacji majątkowej skarżącej w kontekście materiainoprawnych przepisów stanowiących o uprawnieniu do umorzenia nienależnie pobranych świadczeń wraz z odsetkami w całości;
2. prawa materialnego przez jego błędną wykładnię, a to:
a) art. 23 ust. 1, 1a i 7 w zw. z art. 2 pkt 7 lit. d ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. z 2018 r. poz. 554 ze zm.), poprzez wydanie jednej decyzji, w której ustalono nienależnie pobrane świadczenia oraz orzeczono o obowiązku ich zwrotu, podczas gdy dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy w przedmiocie zwrotu nienależnie pobranego świadczenia konieczne jest uprzednie ostateczne zakończenie postępowania w sprawie ustalenia nienależnie pobranych świadczeń;
b) art. 23 ust. 1, 1a, 7 i 8 w zw. z art. 2 pkt 7 lit. d ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów poprzez wydanie decyzji nakazującej zwrot nienależnie pobranego świadczenia, podczas gdy w niniejszej sprawie zachodziły uzasadnione przesłanki, aby organ administracyjny I instancji umorzył na podstawie art. 23 ust. 8 ustawy kwotę nienależnie pobranych świadczeń z uwagi na szczególnie uzasadnione okoliczności dotyczące sytuacji rodziny.