Skarga kasacyjna na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Łódzkiego w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały o wprowadzeniu lokalnego programu pomocy społecznej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska Sędziowie NSA Irena Kamińska Izabella Kulig - Maciszewska (spr.) Protokolant Aleksandra Żurawicka po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wojewody Łódzkiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 8 listopada 2006 r. sygn. akt II SA/Łd 475/06 w sprawie ze skargi Rady Gminy Kleszczów na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Łódzkiego z dnia 5 kwietnia 2006 r. nr PN.I-0911/89/2006 w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały o wprowadzeniu lokalnego programu pomocy społecznej 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi, 2) zasądza od Gminy Kleszczów na rzecz Wojewody Łódzkiego kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/5

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 8 listopada 2006 r. sygn. akt II SA/Łd 475/06 uchylił zaskarżone przez Radę Gminy w Kleszczowie rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Łódzkiego z dnia 5 kwietnia 2006 r. Nr PN.I-0911/89/2006, w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały o wprowadzeniu lokalnego programu pomocy społecznej.

Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach sprawy:

W dniu 27 lutego 2006 r. Rada Gminy Kleszczów podjęła na podstawie art. 17 ust. 2 pkt 4 i art. 110 ust. 10 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 ze zm.) uchwałę nr XLIX/496/06, w sprawie przyjęcia lokalnego programu pomocy społecznej o charakterze osłonowym w celu złagodzenia skutków ponoszenia przez mieszkańców Gminy Kleszczów zwiększonych kosztów ogrzewania na skutek silnych mrozów i przedłużającego się okresu zimowego w sezonie 2005/2006, w ramach którego miał zostać wypłacony zasiłek jednorazowy. Wojewoda Łódzki rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 5 kwietnia 2006 r. nr PN.I-0911/89/2006 na podstawie art. 86 i 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tj. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) stwierdził nieważność uchwały z dnia 27 lutego 2006 r.

Zdaniem organu, zakwestionowana uchwała unormowała kwestie, do których uregulowania nie upoważniły jej przepisy ustawy o pomocy społecznej. Przepis art. 110 ust. 10 (omyłkowo wskazany art. 100) tej ustawy stanowi podstawę do opracowania i wdrożenia przez radę gminy programu pomocy społecznej. Pod pojęciem programu należy rozumieć plan, rozkład, kalendarz, projekt. Rada Gminy na mocy tego aktu prawnego postanowiła o przyznaniu jednorazowego świadczenia pieniężnego, co jest sprzeczne nie tylko z ideą programu, ale także z postanowieniami art. 17 ust. 2 pkt 2, art. 8 w zw. z art. 7 oraz art. 40 ust. 3 w/w ustawy. Przepis art. 17 ust. 2 pkt 2 reguluje kwestie przyznawania i wypłacania pomocy na ekonomiczne usamodzielnienie w formie zasiłków, pożyczek oraz pomocy w naturze i nie daje on umocowania dla Rady Gminy do podejmowania uchwał w tym zakresie. Art. 8 i 7 w/w ustawy normują problematykę kryterium dochodowego, podczas gdy przyznanie omawianego świadczenia nie zostało uzależnione od dochodu w rodzinie. Natomiast art. 40 ust. 3 daje podstawę do udzielania pomocy indywidualnie, w drodze decyzji administracyjnej wójta. Nie może natomiast stanowić podstawy prawnej przyznania świadczenia o charakterze generalnym i to niezależnie od kryterium dochodowego w rodzinie.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, Rada Gminy w Kleszczowie zarzuciła naruszenie art. 17 ust. 2 pkt 4 i 110 ust. 10 ustawy o pomocy społecznej, art. 6 i 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 7 i 107 § 3 kpa w zw. z art. 91 ust. 5 ustawy o samorządzie gminnym.

Strona skarżąca wyjaśniła, iż celem programu adresowanego do wszystkich mieszkańców Gminy było częściowe zrekompensowanie zwiększonych przez długotrwałą i mroźną zimę kosztów ogrzewania lokali mieszkalnych w oparciu o kryterium powierzchni lokali i kryterium źródła zaopatrzenia w energię elektryczną. Według Rady Gminy, rozstrzygnięcie nadzorcze stanowi dowód zbyt daleko idącej ingerencji organu nadzoru w sferę samodzielności gminy i wybiega poza kryterium przewidziane w art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Wprowadzenie do ustawy przepisu pozwalającego na uchwalanie lokalnych programów pomocy społecznej jest wyrazem woli ustawodawcy powierzenia gminom możliwości uregulowania określonych zagadnień w sposób wykraczający poza regulacje ustawowe. Możliwe jest zatem stworzenie zasad uzupełniających regulacje ustawowe i nie zawsze muszą być to zasady zbieżne z przepisami ustawy. Pełna zbieżność programu pomocowego z regulacjami ustawowymi powodowałaby bezprzedmiotowość takiego programu i dawałaby podstawę do postawienia zarzutu powielania ustawy w drodze uchwały.

Strona 1/5