Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Izabella Kulig-Maciszewska sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) sędzia del. NSA Tomasz Zbrojewski Protokolant asystent sędziego Maciej Stojek po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2013 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 maja 2012 r. sygn. akt VII SAB/Wa 7/12 w sprawie ze skargi G. C. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie 1. uchyla zaskarżony wyrok w punktach II. i III. i w tym zakresie przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, 2. zasądza od G. C. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 23 maja 2012r., sygn. akt VII SAB/Wa 7/12, uwzględniając skargę G. C. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie w przedmiocie zwrotu zatrzymanego prawa jazdy:
I. zobowiązał Kolegium do rozpoznania odwołania skarżącego od decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z dnia [...] lipca 2011 r. w terminie 30 dni od doręczenia prawomocnego wyroku w sprawie;
II. stwierdził, że przewlekłe prowadzenie postępowania miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa;
III. wymierzył organowi grzywnę w wysokości 2000 zł;
IV. orzekł o kosztach postępowania.
W jego uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji wskazał, iż zagadnienie nierozpatrzenia odwołania skarżącego od wspomnianej decyzji było przedmiotem skargi na bezczynność rozpoznanej przez ten Sąd w sprawie o sygn. akt VII SAB 195/11, w której wyrokiem z dnia 2 lutego 2012 r. uwzględnił skargę i stwierdził, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Do dnia wydania wyroku w niniejszej sprawie organ nie załatwił sprawy. Jak wynika z odpowiedzi na skargę oczekuje na zwrot akt administracyjnych. W przekonaniu Sądu obie sprawy nie są tożsame, bo różni je przedmiot i okres, jaki objęty jest badaniem w nich. Bezczynność i przewlekłość postępowania to dwie różne instytucje prawne. Bezczynność ma miejsce wówczas, gdy organ w ustalonym terminie nie podjął żadnych czynności, albo prowadził postępowanie w sprawie, lecz nie zakończył go wydaniem decyzji czy innego aktu. Natomiast przewlekłość postępowania ma miejsce wtedy, gdy organ wprawdzie podejmuje czynności w sprawie, ale nie są to czynności zmierzające do końcowego załatwienia sprawy. Wskazując na procesowe terminy załatwienia spraw administracyjnych (art. 35 § 3 k.p.a.), Sąd doszedł do przekonania, że organ prowadził postępowanie z ich naruszeniem. Odwołanie od decyzji organu pierwszej instancji zostało wniesione z dniu 23 sierpnia 2011 r. i przesłane do Kolegium w dniu 24 sierpnia 2011 r. Termin załatwienia sprawy przedłużano do dnia 31 października 2011 r., a następnie do dnia 30 listopada 2011r., a dalej bezterminowo. Jako argumenty uzasadniające opóźnienie w załatwieniu sprawy podano dużą ilość spraw pozostałych do załatwienia oraz celowość uzyskania stanowiska sądów administracyjnych obu instancji w podobnej pod względem faktycznym sprawie. Nadto organ wskazał, iż oczekuje na zwrot akt z WSA w Warszawie, który nie odpowiedział na prośbę o wypożyczenie ich, wreszcie, że sprawozdawcą w sprawie jest pozaetatowy członek Kolegium. W ocenie Sądu okoliczności te nie mogą uzasadniać przedłużenia ustawowego terminu załatwienia sprawy administracyjnej, toteż doszedł do przekonania, że organ działał przewlekle. Tym bardziej, że po myśli art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. oczekiwanie na prejudykat stanowi podstawę zawieszenia postępowania. Przy czym rozstrzygnięcie w sprawie o sygn. akt VII SA/Wa 1041/10 nie mogło mieć wpływu na treść rozstrzygnięcia w sprawie niniejszej. Również dalsze powody opóźnienia, a to kwestie organizacyjne, czy brak akt, nie stanowią, w przekonaniu Sądu usprawiedliwienia przewlekłości. Skoro zatem organ w ciągu 8 miesięcy nie rozpoznał odwołania, i to bez powodu, skarga podlegała uwzględnieniu. Zdaniem Sądu działanie organu nosi znamiona rażącego naruszenia prawa, co uzasadnia takie wyrzeczenie w sentencji oraz wymierzenie grzywny w wysokości 2000 zł. Dlatego na podstawie art. 149 § 2 i art. 154 § 6 oraz art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2001 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Z 2012 r., poz. 270), dalej cytowanej jako P.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.