Ustosunkowując się do zarzutu naruszenia przepisu art. 10 k.p.a., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wskazał, iż skarżąca nie wykazała w żaden sposób, by została pozbawiona możliwości udowodnienia swoich twierdzeń czy też możliwości złożenia wyjaśnień i by uchybienie tym przepisom mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Nawet jeżeli przyjąć, iż skarżącej nie zostało doręczone prawidłowo pismo SKO z dnia 8 stycznia 2010 r. informujące o zebraniu materiału dowodowego i możliwości składania wniosków dowodowych, to nie wykazała ona, by okoliczność ta uniemożliwiła jej dokonanie w postępowaniu w rozpoznawanej sprawie konkretnej czynności procesowej.
Odnosząc się do zarzutu niewyłączenia pracownika socjalnego Sąd zauważył, że postanowieniem z dnia [...] listopada 2009 r. organ I instancji odmówił wyłączenia pracownicy socjalnej H. L. od udziału w postępowaniu. Podstawy wyłączenia pracownika organu administracji publicznej wskazane są w przepisie art. 24 § 1 i 3 k.p.a. Żadna z okoliczności w tym przepisie wymienionych nie zachodzi w sprawie.
Ponadto zwrócono uwagę, że organy nie badały wysokości dochodu skarżącej, albowiem przesłanką odmowy przyznania świadczenia w tej sprawie był brak współdziałania skarżącej z pracownikiem socjalnym w rozwiązywaniu trudnej sytuacji życiowej (art. 11 ust. 2 ustawy). Bezzasadne były zatem zarzuty skarżącej, iż organy administracji błędnie obliczyły jej dochód.
Organy administracji nie przekroczyły, w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie granic uznania administracyjnego, uwzględniły bowiem przepisy ustawy o pomocy społecznej i przeprowadziły postępowanie zgodnie z regułami, wynikającymi z kodeksu postępowania administracyjnego, rozważając wszystkie okoliczności mające znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.
Skargę kasacyjną od powyższego orzeczenia wniosła T. W., domagając się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie oraz przyznania kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:
1) naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 41 pkt 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej poprzez błędne przyjęcie, że brak było podstaw do uznania sytuacji skarżącej za szczególnie uzasadniony przypadek uprawniający do przyznania jej specjalnego zasiłku celowego;
2) naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 11 ust. 2, art. 106 ust. 4 oraz art. 107 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej poprzez błędne przyjęcie braku współdziałania skarżącej z pracownikiem socjalnym w rozwiązywaniu jej trudnej sytuacji życiowej;
3) naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej powoływanej jako P.p.s.a. w zw. z art. 134 § 1, art. 135 oraz art. 141 § 4 P.p.s.a. poprzez nieuchylenie decyzji organów I i II instancji, mimo iż zapadły one z naruszeniem art. 7oraz art. 10 w zw. z art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.