Skarga kasacyjna na decyzję Wojewody Ś. w przedmiocie należności przedemerytalnych
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Adamiak (spr.), Sędziowie NSA Małgorzata Pocztarek, Tomasz Zbrojewski, Protokolant Tomasz Zieliński, po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 11 października 2006r. sygn. akt IV SA/Gl 1098/05 w sprawie ze skargi A. M. na decyzję Wojewody Ś. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie należności przedemerytalnych 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach; 2. zasadza od Wojewody Ś. na rzecz A. M. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Inne orzeczenia o symbolu:
6332 Należności  przedemerytalne
Inne orzeczenia z hasłem:
Zabezpieczenie społeczne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Wojewoda
Uzasadnienie strona 1/7

Decyzją z [...] nr [...] Zastępca Dyrektora Powiatowego Urzędu Pracy w C. działający z upoważnienia Starosty Powiatu C. w oparciu o art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. Nr 120, poz. 1252), art. 6 pkt 15, art. 37k ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 58, poz. 514 ze zm.), odmówił A. M. przyznania prawa do świadczenia przedemerytalnego. W jej uzasadnieniu wskazał, że jednym z warunków przyznania wnioskowanego świadczenia jest spełnienie warunków wynikających z art. 37k ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu. W myśl tego przepisu, prawo do świadczenia przysługuje osobie, która do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 55 lat dla mężczyzn oraz osiągnęła okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 35 lat dla mężczyzn. Z kolei stosownie do treści art. 2 ust. 1 pkt 20a ww. ustawy za przyczyny dotyczące zakładu pracy należy rozumieć:

a) rozwiązanie stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, zgodnie z przepisami o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników lub zgodnie z przepisami Kodeksu pracy, w przypadku rozwiązania stosunku pracy z tych przyczyn u pracodawcy zatrudniającego mniej niż 20 pracowników,

b) rozwiązanie stosunku służbowego z powodu ogłoszenia upadłości pracodawcy, jego likwidacji lub likwidacji stanowiska pracy z przyczyn ekonomicznych, organizacyjnych, produkcyjnych albo technologicznych,

c) wygaśnięcie stosunku pracy (stosunku służbowego) z powodu śmierci pracodawcy lub gdy przepisy ustawy przewidują wygaśnięcie stosunku pracy w przypadku przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę i niezaproponowania przez tego pracodawcę nowych warunków pracy i płacy.

Ze zgromadzonych dowodów wynika, że pierwsza umowa o pracę z "Fabryką Domów [...]" została zawarta na czas określony do dnia 31 grudnia 2003 r. Kolejną umowę zawarto z "Przedsiębiorstwem Handlowo-Usługowym A. T." od dnia 1 stycznia 2004 r. na okres próbny do dnia 31 marca 2004 r. Z dniem 15 stycznia 2004 r. został rozwiązany stosunek pracy na podstawie art. 51 § 1 pkt 1 K.p. Następnie na mocy ugody zawartej przed sądem pracy, świadectwo pracy zostało sprostowane odnośnie sposobu rozwiązania stosunku pracy - strony ustaliły, że stosunek pracy został rozwiązany na podstawie art. 30 § 1 pkt 3 K.p. za porozumieniem stron bez podania przyczyny. W dniu 8 listopada 2004 r. strona zawarła kolejną ugodę przed sądem pracy, w której ustalono, że w okresie od 27 sierpnia 2002 r. do 14 stycznia 2004 r. strona była zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy z wyszczególnieniem, że w okresie od 27 sierpnia 2002 r. do 31 grudnia 2003 r. w "Fabryce Domów [...]", w okresie od 1 stycznia 2004 r. do 14 stycznia 2004 r. na mocy art. 231 K.p. w "Przedsiębiorstwie Handlowo-Usługowym A. T.", a stosunek pracy rozwiązał się w drodze porozumienia stron (nie wskazując przyczyn). Podkreślono, że stosunek pracy na mocy art. 30 § 1 pkt 1 K.p., tj. za porozumieniem stron jest zgodnym oświadczeniem woli stron stosunku pracy i nie wymaga wskazywania przyczyny. Ponieważ stosunek pracy nie został rozwiązany z przyczyn dotyczących zakładu pracy lecz na mocy porozumienia stron bez podania przyczyny, orzeczono o odmowie przyznania świadczenia.

Strona 1/7
Inne orzeczenia o symbolu:
6332 Należności  przedemerytalne
Inne orzeczenia z hasłem:
Zabezpieczenie społeczne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Wojewoda