Prawa i obowiązki funkcjonariuszy celnych wynikające ze stosunku służbowego uregulowane są ustawą o Służbie Celnej (art. 1 ust. 3). Ustawa o Służbie Celnej nie zawiera generalnej zasady, że w sprawach w niej nieuregulowanych stosuje się Kodeks pracy. Stosunek służbowy funkcjonariusza służby celnej jest stosunkiem administracyjno-prawnym. Funkcjonariusz nie jest pracownikiem w rozumieniu Kodeksu pracy. Zatem nie ma wobec niego zastosowania zasada subsydiarnego stosowania przepisów Kodeksu pracy zawarta w art. 5 tego Kodeksu.
Indywidualny akt administracyjny w przedmiocie zwolnienia celnika ze służby jest decyzją administracyjną. Do postępowania w tych sprawach stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, a od decyzji wydanej w powyższym przedmiocie przysługuje prawo do wniesienia skargi do sądu administracyjnego (art. 81 ustawy o Służbie Celnej). Przepis art. 82 ustawy o Służbie Celnej stanowi odesłanie ale na drogę postępowania przed sądem właściwym w sprawach z zakresu prawa pracy i to tylko odnośnie sporów o roszczenia ze stosunku służbowego funkcjonariuszy celnych w sprawach niewymienionych w art. 81 ust. 1 ustawy.
Nie budzi zatem wątpliwości, że sprawa zwolnienia funkcjonariusza celnego ze służby jest sprawą administracyjną, podlegającą rozpatrzeniu w postępowaniu przed organami celnymi według przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego oraz należącą do kognicji sądu administracyjnego, uregulowaną co do przesłanek zwolnienia ze służby w sposób wyczerpujący przepisami ustawy z dnia 24 lipca 1999 r. o Służbie Celnej (Dz. U. z 2004 r. Nr 156, poz. 1641 ze zm.).
W tej sytuacji Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), uznając skargę kasacyjną za pozbawioną uzasadnionych podstaw.