Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Barbara Adamiak Sędziowie NSA Arkadiusz Despot - Mładanowicz del. WSA Mirosław Wincenciak (spr.) Protokolant asystent sędziego Jan Wasilewski po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 kwietnia 2013 r. sygn. akt I SA/Wa 360/13 w sprawie ze skargi B. C. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2013 r. (I SA/Wa 360/13) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę B. C. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia.
W uzasadnieniu powyższego wyroku zawarto następujące ustalenia faktyczne i ocenę prawną:
Decyzją z [...] czerwca2012 r. nr [...] Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej odmówił stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w m. st. Warszawie z [...] listopada 1960 r. odmawiającego przyznania dotychczasowej właścicielce H. C. prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości warszawskiej położonej przy ul. [...], ozn. nr hip. [...], w części dotyczącej nieruchomości stanowiącej obecnie własność Uniwersytetu Warszawskiego, a uprzednio własność Skarbu Państwa (dz. ew. nr 29 z obrębu [...]).
W uzasadnieniu decyzji organ nadzoru wskazał, że nieruchomość ozn. nr hip. [...] objęta była w dacie orzekania Prezydium Rady Narodowej m. st. Warszawy miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego m. st. Warszawy nr 29 z [...] maja 1948 r., według którego teren przedmiotowej nieruchomości przeznaczony był pod budynki i urządzenia użyteczności publicznej oraz budownictwo społeczne, place publiczne, parki, skwery, ogrody, drogi, i linie komunikacyjne wraz z urządzeniami pomocniczymi, a więc pod inwestycje o charakterze użyteczności publicznej.
B. C. złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej decyzją z [...] czerwca 2012 r., podnosząc m. in., iż cel dekretu o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy mógł być realizowany na terenach pozostających nadal w rękach właścicieli prywatnych.
Rozpatrując ponownie sprawę Minister wskazał, iż decyzja Prezydium Rady Narodowej m. st. Warszawy wydana został na podstawie przepisów dekretu z 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy. Zgodnie z art. 7 ust. 2 dekretu gmina uwzględni wniosek dotychczasowego właściciela o przyznanie prawa własności czasowej, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania.
Minister podkreślił, że dokonując oceny, czy zachodzą przesłanki do stwierdzenia nieważności decyzji z powodu rażącego naruszenia prawa decydujące znaczenie ma stan prawa istniejący w dniu wydania decyzji. W postępowaniu prowadzonym w trybie art. 156 § 1 Kpa rozstrzygające znaczenie ma nie tylko powołana w kontrolowanej decyzji podstawa prawna, ale również obowiązujący wówczas art. 51 z zw. z art. 3 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości.
Minister wyjaśnił, że urządzenie kompleksu zieleni publicznej miejskiej na terenie położonym miedzy ulicami: [...] (zgodnie z ustaloną i zatwierdzoną lokalizacją) wykraczało poza granice nieruchomości nr hip. [...]. Realizacja kompleksu zieleni miejskiej, wymagała przejęcia odpowiednio dużej nieruchomości gruntowej. Zatem cel, który miał i został zrealizowany (w granicach lokalizacji powstał m. in. Park Kazimierzowski), był uszczegółowieniem przeznaczenia ujętego w planie miejscowym. Cel ten z uwagi na charakter i rozmiar mogło realizować w ówczesnym systemie wyłącznie Państwo. Z tej tylko przyczyny dalsze korzystanie z gruntu przez dotychczasowego, prywatnego właściciela nie dało się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania, a realizacja tak określonej inwestycji uzasadniała jej przejęcie na podstawie art. 3 w związku z art. 51 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości oraz w związku z art. 7 ust. 2 dekretu, jako nieruchomości niezbędnej na cel użyteczności publicznej.