Skarga kasacyjna na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za prowadzenie bez zezwolenia placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie : Przewodniczący: Sędzia NSA Maciej Dybowski Sędziowie: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) Sędzia NSA del. Jolanta Sikorska Protokolant asystent sędziego Anna Dziosa-Płudowska po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 maja 2013 r. sygn. akt I SA/Wa 2307/12 w sprawie ze skargi R. S. na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] września 2012 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za prowadzenie bez zezwolenia placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym oddala skargę kasacyjną

Inne orzeczenia o symbolu:
6329 Inne o symbolu podstawowym 632
Inne orzeczenia z hasłem:
Pomoc społeczna
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Gospodarki Pracy i Polityki Społecznej
Uzasadnienie strona 1/3

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 14 maja 2013 r., I SA/Wa 2307/12 oddalił skargę R. S. na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z [...] września 2012 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za prowadzenie bez zezwolenia placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd podniósł, że materialnoprawną podstawą zaskarżonej decyzji jest art. 130 ust. 2 ustawy z 12 marca 2004 r. - o pomocy społecznej (Dz.U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362 ze zm.; dalej: "u.p.s."), który, w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji stanowił, iż kto bez zezwolenia prowadzi placówkę zapewniającą całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku, w której przebywa: 1) nie więcej niż 10 osób - podlega karze pieniężnej w wysokości 10.000 złotych; 2) więcej niż 10 osób - podlega karze pieniężnej w wysokości 20.000, złotych. Kategoryczne brzmienie art. 130 ust. 2 u.p.s. wskazuje, że przy rozstrzygnięciu kwestii nałożenia kary, a także jej wysokości, wojewoda nie ma żadnego luzu decyzyjnego. Świadczy o tym posłużenie się przez ustawodawcę zwrotem "podlega karze". Oznacza to, że w sytuacji zaistnienia stanu faktycznego odpowiadającego hipotezie normy prawnej zawartej w tym przepisie, a więc prowadzenia przez określony podmiot, bez zezwolenia wojewody, działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom w podeszłym wieku, przewlekle chorym lub niepełnosprawnym, wojewoda nie ma wyboru jakiegokolwiek innego rozstrzygnięcia, aniżeli wymierzenie przewidzianej przez ustawodawcę kary finansowej, której wysokość determinowana jest jedynie ilością osób przebywających w placówce.

Bezsporne jest, że skarżący w ramach zarejestrowanej własnej działalności gospodarczej prowadził w miejscowości [...] placówkę całodobowej opieki nad osobami starszymi i przewlekle chorymi pod nazwą "[...]". Działalność gospodarcza w tym zakresie została zarejestrowana przez niego w 2005 r. i jak wynika ze znajdujących się w aktach sprawy dokumentów w postaci: zaświadczenia z 12 lipca 2010 r. o dokonaniu zmiany wpisu do ewidencji działalności gospodarczej (k.11 akt administracyjnych) oraz wydruku z centralnej ewidencji i informacji o działalności gospodarczej (k.44 akt administracyjnych) obejmuje pomoc społeczną z zakwaterowaniem dla osób w podeszłym wieku i osób niepełnosprawnych (wg wykazu PKD pozycja 87.30.Z). Powyższe potwierdzają także informacje zawarte w protokole kontroli placówki z 16 kwietnia 2012 r., jak również sam skarżący (vide protokół z kontroli - k. 8-10 akt administracyjnych). Prowadzenie zaś tego typu działalności w myśl art. 67 ust. 1 u.p.s. może się odbywać po uzyskaniu stosownego zezwolenia wojewody. Nie jest przy tym sporne, że skarżący takiego zezwolenia nie posiada.

Istotą sporu w niniejszej sprawie jest kwestia ilości podopiecznych przebywających w tej placówce, gdyż zdaniem skarżącego organ nie udowodnił, że jest ona większa niż 10 osób, co uzasadniałoby wymierzenie kary w wysokości 20.000 złotych, stosownie do art. 130 ust. 2 pkt 2 u.p.s. Z zarzutem tym jednak nie sposób się zgodzić. Jak wykazał to organ, w toku przeprowadzonej 16 kwietnia 2012 r. w placówce kontroli stwierdzono, że oprócz właściciela i trzech opiekunek, przebywało w niej 15 osób w podeszłym wieku i przewlekle chorych, a do dyspozycji pensjonariuszy przygotowanych jest w kontrolowanym obiekcie 18 miejsc, w 10 pokojach mieszkalnych. Ustalenia te potwierdzone zostały w protokole, który został podpisany bez zastrzeżeń przez skarżącego, co interpretować należy jako akceptację wskazanych w nim ustaleń. Stan zdrowia przebywających tam osób (opisany w protokole), wskazuje niewątpliwie na konieczność sprawowania nad nimi stałej opieki. Tym bardziej, że z powodów zdrowotnych brak jest możliwości nawiązania z nimi kontaktu. Z kolei wedle informacji przekazanej przez Kierownika Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w Bolesławcu z 23 maja 2012 r., w dacie tej (a więc miesiąc po przeprowadzonej kontroli) w placówce przebywało 17 pensjonariuszy. W oficjalnych materiałach reklamowych publikowanych na internetowych stronach firmowych placówka, reklamując swoje usługi, wskazuje m.in. na świadczenie całodobowej opieki lekarskiej. Także treść oświadczeń złożonych przez 4 podopiecznych (z którymi był możliwy kontakt) potwierdza całodobowy ich pobyt w placówce (vide protokoły przyjęcia ustnego oświadczenia - k. 12-15 akt administracyjnych). Suma tych dowodów potwierdza, że w placówka prowadzi działalność, polegającą na zapewnieniu więcej niż 10 osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub w podeszłym wieku, całodobowej opieki. Tym samym zarzut wadliwego ustalenia stanu faktycznego sprawy nie ma w ocenie Sądu usprawiedliwionych podstaw.

Strona 1/3
Inne orzeczenia o symbolu:
6329 Inne o symbolu podstawowym 632
Inne orzeczenia z hasłem:
Pomoc społeczna
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Gospodarki Pracy i Polityki Społecznej