Skarga kasacyjna na postanowienie Okręgowego Inspektora Pracy w Katowicach w przedmiocie grzywny w celu przymuszenia
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Anna Lech sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) sędzia del. WSA Marian Wolanin Protokolant asystent sędziego Dorota Chromicka po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2013 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] sp. z o.o w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 25 marca 2013 r., sygn. akt IV SA/Gl 691/12 w sprawie ze skargi [...] sp. z o.o w P. na postanowienie Okręgowego Inspektora Pracy w Katowicach z dnia [...] czerwca 2012 r., nr [...] w przedmiocie grzywny w celu przymuszenia oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie strona 1/9

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 25 marca 2013 r., sygn. akt IV SA/Gl 691/12 oddalił skargę [...] sp. z o.o. w P. na postanowienie Okręgowego Inspektora Pracy w Katowicach z [...] czerwca 2012 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia. W uzasadnieniu podniósł, że ustawa z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Nr 110, poz. 968 ze zm.) w administracji nie określa przesłanek nałożenia grzywny w celu przymuszenia w określonej kwocie, a jedynie wyznacza górne granice grzywny. Nie ulega też wątpliwości, że w niniejszej sprawie granice te nie zostały przekroczone. Organy administracji wymierzając przedmiotową grzywnę podejmują rozstrzygnięcie w warunkach uznania administracyjnego, a zatem obowiązane są do szczególnie starannego wskazania motywów, którymi się kierowały wyznaczając taką a nie inną jej wysokość. Podzielić należy także stanowisko prezentowane w orzecznictwie sądów administracyjnych, że brak wyjaśnienia przesłanek, jakimi się organ administracji kierował przy ustalaniu wysokości grzywny oznacza dowolność podejmowania przez niego tego typu rozstrzygnięcia, a tym samym jest to przesłanka uzasadniająca uwzględnienie wniesionej skargi (zob. wyrok WSA w Gliwicach z 7 grudnia 2012 r., IV SA/Gl 144/12). Nadto organ egzekucyjny kierując się przede wszystkim efektywnością egzekucji winien mieć na uwadze treść tytułu wykonawczego, a także górną granicę wymierzanej grzywny i w uzasadnieniu postanowienia obowiązany jest przytoczyć okoliczności, które wpłynęły na nałożenie grzywny w takiej, a nie innej wysokości.

Skarżąca Spółka z zarzutu dotyczącego nieuwzględnienia wymogów dotyczących uzasadnienia wysokości nałożonej grzywny uczyniła koronny argument, przemawiający za uwzględnieniem wniesionej skargi. W tej sytuacji Sąd rozważył, czy podnoszony zarzut jest zasadny. Organ pierwszej instancji w uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia wskazał, że nakładając grzywnę w wysokości 5.000 zł wziął pod uwagę kwoty zobowiązań należnych pracownikom oraz fakt, iż niewykonane decyzje dotyczą świadczeń pieniężnych ze stosunku pracy za okres od stycznia do czerwca 2011 r. Organ odwoławczy w zaskarżonym postanowieniu podzielił argumentację zaprezentowaną przez organ pierwszej instancji i podkreślił, że te same okoliczności przesądziły o wysokości nałożonej grzywny w celu przymuszenia. Analiza tej części uzasadnień zaskarżonych decyzji doprowadza do konstatacji, że organy te ustalając wysokość nałożonej grzywny miały w polu widzenia szereg okoliczności wynikających ze zgromadzonego materiału dowodowego oraz z obowiązujących unormowań prawnych. Po pierwsze, organy ustaliły wysokość grzywny w dolnych granicach przysługujących im możliwości. Nadto kierowały się wysokością świadczeń należnych byłym pracownikom oraz tym z jakiego tytułu były to należności. Były to należności wynikające ze stosunku pracy, a zatem podstawowe należności przysługujące pracownikowi ze stosunku pracy, które winny być wypłacane w pierwszej kolejności. W konkluzji Sąd uznał, że organy administracji obu instancji miały w polu widzenia zarówno sytuację faktyczną i prawną byłych pracowników skarżącej Spółki, jak również rodzaj należności im przysługującej a także trudną sytuację finansową Spółki. Zatem nie można podzielić stanowiska wyrażonego w skardze, że rozstrzygnięcie w omawianym zakresie nie odpowiada wymogom wynikającym z unormowań prawnych. W konsekwencji brak było podstaw do uwzględnienia skargi z uwagi na podniesiony zarzut. Na marginesie Sąd zauważył, że w niniejszej sprawie tutejszy Sąd wydał inne rozstrzygnięcie niż miało to miejsce w sprawie zakończonej orzeczeniem z 7 grudnia 2012 r., IV SA/Gl 144/12. Ta rozbieżność wynika z tego, że w uzasadnieniu rozstrzygnięć podejmowanych w tamtej sprawie brak było ze strony organów administracji argumentów wskazujących na wysokość wymierzonej grzywny. W niniejszej sprawie sytuacja wygląda odmiennie, ponieważ organy administracji wskazały motywy, którymi kierowały się wymierzając grzywnę w takiej a nie innej wysokości.

Strona 1/9