Skarga kasacyjna na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w B. w przedmiocie stanowiska wierzyciela co do zarzutów zgłoszonych do postępowania egzekucyjnego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Rausz, Sędziowie NSA Henryk Dolecki, Jan Paweł Tarno (spr.), Protokolant Tomasz Zieliński, po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2005r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Edyty i Dariusza B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 3 lutego 2004 r. sygn. akt SA/Bk 1196/03 w sprawie ze skargi Edyty i Dariusza B. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w B. z dnia 14 sierpnia 2003 r. (...) w przedmiocie stanowiska wierzyciela co do zarzutów zgłoszonych do postępowania egzekucyjnego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie strona 1/3

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z 3 lutego 2004 r., SA/Bk 1196/03 oddalił skargę Dariusza i Edyty B. na postanowienie Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w B. z 14 sierpnia 2003 r., (...) w przedmiocie stanowiska wierzyciela co do zarzutów zgłoszonych do postępowania egzekucyjnego. W uzasadnieniu Sąd podniósł, że skarga podlegała oddaleniu albowiem zaskarżonemu postanowieniu nie można zarzucić naruszenia prawa, a sąd administracyjny kontroluje zgodność działania organów administracji publicznej według kryterium legalności /art. 1 par. 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych - Dz.U. nr 153 poz. 1265/.

Z art. 34 par. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /t. j. Dz.U. 2002 nr 110 poz. 968 ze zm./ wynika, iż zarzuty zgłoszone przez zobowiązanego do postępowania egzekucyjnego, organ egzekucyjny rozpatruje po uzyskaniu stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów, przy czym wypowiedź wierzyciela w zakresie zarzutów, o których mowa w art. 33 pkt 1-5 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, jest dla organu egzekucyjnego wiążącą. Związanie organu egzekucyjnego stanowiskiem wierzyciela w sprawie zarzutów wniesionych na podstawie art. 33 pkt 1-5 wyżej wskazanej ustawy, wprowadziła nowelizacja ustawy dokonana ustawa z 6 września 2001 r. o zmianie ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz niektórych innych ustaw /Dz.U. nr 125 poz. 1368/.

W piśmie potraktowanym przez organ egzekucyjny jako zarzuty skarżących do postępowania egzekucyjnego /k. 48 akt administracyjnych/, zobowiązani podkreślili, iż został naruszony ich interes albowiem dyrekcja Aresztu Śledczego w B. nie podjęła z nimi rozmów w sprawie rozliczenia kosztów przekwaterowania, zwrotu nakładów poniesionych na wyposażenie dotychczas zajmowanego mieszkania i kosztów remontu proponowanego lokalu, który - póki co - jest zamieszkały przez rodzinę innego funkcjonariusza. Zgodzić się należy z wierzycielem, iż wyżej wskazane okoliczności nie odpowiadają żadnej z ustawowych podstaw, na jakich można oprzeć zarzuty do postępowania egzekucyjnego. Ustawowe podstawy zarzutów do postępowania egzekucyjnego wymienia w sposób enumeratywny art. 33 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji i tylko tam wymienione okoliczności mogą być podstawą zarzutów /vide: wyrok NSA z 20 września 1995 r. - SA/Lu 2104/94; wyrok NSA z 27 października 1999 r. - IV SA 1104/96/, przy czym zobowiązany nie może po upływie terminu do wniesienia zarzutów ich uzupełniać powołując nowe ich podstawy /vide: wyrok NSA z 3 grudnia 1997 r. - I SA/Lu 1246/96/.

Z materiału dowodowego zebranego w aktach administracyjnych w sposób niewątpliwy wynika, iż nałożony na skarżących obowiązek opróżnienia dotychczasowego lokalu mieszkalnego, do którego skarżący - były funkcjonariusz służby więziennej utracił tytuł prawny, jest ostateczny i prawomocny. W tytule egzekucyjnym /ostatecznej decyzji nakazującej opróżnienie lokalu/ zostało przy tym określone, do jakiego innego lokalu mieszkalnego ma nastąpić przekwaterowanie rodziny skarżących. Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Białymstoku oddalając wyrokiem z 18 października 2002 r. /SA/Bk 1419/01/ skargę na wyżej opisaną decyzję ostateczną, nie stwierdził naruszenia prawa treścią nałożonego obowiązku, w tym niewykonalności nakazu przekwaterowania rodziny skarżących do lokalu zajmowanego przez rodzinę innego funkcjonariusza służby więziennej /niewykonalność decyzji stanowiłaby podstawę do stwierdzenia jej nieważności przez sąd w oparciu o art. 156 par. 1 pkt 5 Kpa w zw. z art. 22 ust. 3 i art. 51 ustawy z 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Nałożony ostateczną i prawomocną decyzją obowiązek nie został wykonany, nie wygasł, nie uległ przedawnieniu, nie został odroczony. Tytuł wykonawczy został wystawiony zgodnie z treścią obowiązku wynikającego z ostatecznej i prawomocnej decyzji administracyjnej a jego wystawienie poprzedziło doręczenie skarżącym upomnienia z zagrożeniem wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Fakt kwestionowania przez skarżących w odrębnym postępowaniu zażaleniowym postanowienia organu egzekucyjnego o zastosowaniu środka egzekucyjnego i wystąpienie z oddzielnym wnioskiem o zawieszenie postępowania egzekucyjnego, nie tamuje niniejszego postępowania sądowego. Wierzyciel ma prawo egzekwować obowiązek wynikający z ostatecznej i prawomocnej decyzji administracyjnej, którego zobowiązani dobrowolnie nie wykonują, a sąd administracyjny nie ma uprawnień do modyfikowania woli wierzyciela.

Strona 1/3