Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jolanta Rajewska sędzia NSA Irena Kamińska sędzia del. WSA Dorota Jadwiszczok (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Julia Chudzyńska po rozpoznaniu w dniu 28 lipca 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 kwietnia 2014 r. sygn. akt I SA/Wa 2227/13 w sprawie ze skargi L. S., B. K. i T. K. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z 9 kwietnia 2014 r., sygn. akt I SA/Wa 2227/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę L. S., B. K. i T. K. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z [...] lipca 2013 r. w przedmiocie umorzenia postępowania.
Wyrok zapadł w następującym stanie sprawy:
Decyzją z [...] października 2009 r., zmienioną decyzją z [...] grudnia 2009 r., Wojewoda [...] potwierdził L. S., B. K. i T. K. prawo do 11/12 części rekompensaty z tytułu pozostawienia przez M. i K. K. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczpospolitej Polskiej, w miejscowości H. i R., w powiecie H.
Pismem z 15 marca 2013 r. L. S., B. K. i T. K. zwrócili się do Wojewody [...] o wypłatę brakujących 80% rekompensaty za mienie zabużańskie, przyznane decyzją z [...] października 2009 r., zmienioną decyzją z [...] grudnia 2009 r..
Decyzją z [...] czerwca 2013 r. Wojewoda [...] umorzył postępowanie w sprawie wniosku o wypłatę brakujących 80% rekompensaty. Powyższa decyzja została utrzymana w mocy decyzją Ministra Skarbu Państwa z [...] lipca 2013 r.. W uzasadnieniu decyzji Minister wskazał, że sprawa o tym samym zakresie podmiotowym i przedmiotowym została uprzednio rozstrzygnięta przez Wojewodę [...] decyzją, która stała się ostateczna, dlatego też organ I instancji nie mógł po ponownym złożeniu wniosku przez L. S., B. K. i T. K. wydać nowego i jednocześnie odmiennego rozstrzygnięcia merytorycznego. Obydwa postępowania toczyły się w oparciu o ustawę z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczpospolitej Polskiej, a złożone wnioski zostały oparte o te same okoliczności faktyczne. W trakcie postępowania wszczętego na wniosek z dnia 15 marca 2013 r. strony nie przedłożyły żadnych nowych dowodów, które mogłyby wpłynąć na wydanie decyzji o odmiennej treści, niż wydana w wyniku wcześniejszego postępowania decyzja ostateczna. W związku z powyższym organ odwoławczy uznał za konieczne umorzenie postępowania wszczętego na wniosek z 15 marca 2013 r., uznając je za bezprzedmiotowe.
Skargę na powyższą decyzję wnieśli L. S., B. K. i T. K. W uzasadnieniu podnieśli, że nie zgadzają się z brzmieniem przepisu art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczpospolitej Polskiej i uważają, że jest on niezgodny z Konstytucja RP.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę.
Podkreślił Sąd I instancji, że kwestionowana decyzja ta ma charakter procesowy, ponieważ podstawą jej wydania był art. 105 § 1 k.p.a., zgodnie z którym, gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe, organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania. Sprawa administracyjna jest bezprzedmiotowa w rozumieniu art. 105 § 1 k.p.a. wtedy, gdy nie ma materialnoprawnych podstaw do władczej, w formie decyzji administracyjnej, ingerencji organu administracyjnego. Wówczas jakiekolwiek rozstrzygnięcie merytoryczne pozytywne, czy negatywne staje się prawnie niedopuszczalne. Z bezprzedmiotowością mamy do czynienia również wówczas, gdy występuje tożsamość sprawy, już wcześniej rozstrzygniętą decyzją ostateczną. Tożsamość spraw istnieje wtedy, gdy występują w niej te same podmioty, taki sam jest przedmiot sprawy, identyczny stan prawny i taki sam stan faktyczny. W przekonaniu Sądu I instancji z taką sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie.