Pozostaje także do wyjaśnienia podnoszona w skardze kasacyjnej kwestia stosowania w postępowaniu dowodowym prowadzonym przez Prezesa Prokuratorii przepisów k.p.a. Stosownie do treści art. 16 ust. 2 u.d.i.p. do decyzji dotyczącej odmowy udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenia postępowania stosuje się przepisy k.p.a. z tym, że odwołanie rozpoznaje się w terminie 14 dni a ich uzasadnienie powinno posiadać dodatkowe elementy. W judykaturze nie budzi wątpliwości, że odesłanie z art. 16 ust. 2 u.d.i.p., jak to trafnie przyjął Sąd pierwszej instancji, nie odnosi się tylko do decyzji jako formy rozstrzygnięcia ale jest to nakaz stosowania przepisów pozostających w związku z wydaniem decyzji, w szczególności regulujących postępowanie dowodowe. Tym samym, skoro Prezes Prokuratorii w postępowaniu dowodowym był zobowiązany do stosowania przepisów art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a., które jako czynności urzędowe w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o języku polskim (stanowiącym że podmioty wykonujące zadania publiczne na terytorium RP dokonują wszelkich czynności urzędowych w języku polskim), na co jak podano wyżej, wykazał już Sąd pierwszej instancji - powinny być przeprowadzone w języku polskim. Zatem dowody jakimi są żądane orzeczenia, Prezes Prokuratorii powinien przetłumaczyć na język polski.
W rezultacie za nietrafne należało uznać zarzuty naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. w zw. z art. 4 w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy o języku polskim w związku z art. 1 ust. 1, art. 4 ust. 1, art. 19 ust. 1 ustawy o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa, art. 16 ust. 2 w zw. z art. 17 ust. 1 u.d.i.p. w zw. z art. 1 k.p.a. i art. 75 § 1 k.p.a.
Chybiony jest także zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. w zw. z art. 11 ust. 4 u.z.n.k. w zw. z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. przez niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, iż pojęcie "tajemnicy przedsiębiorstwa" jest tożsame z pojęciem "tajemnicy przedsiębiorcy". Przede wszystkim Sąd pierwszej instancji nie stosował przepisu art. 11 ust. 4 u.z.n.k. ponieważ uznał, że z uwagi na wadliwości postępowania o charakterze formalnoprawnym, brak jest podstaw do merytorycznej oceny zaskarżonej decyzji. Zatem nie mógł naruszyć przepisu art. 11 ust. 4 u.z.n.k. Odnosząc się jednak do stanowiska Prezesa Prokuratorii należy wskazać, że zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego przy wykładni niezdefiniowanego pojęcia "tajemnica przedsiębiorcy" zawartego w art. 5 ust. 2 u.d.i.p., posiłkować należy się art. 11 ust. 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. z 2003 r. nr 153, poz. 1503, ze zm.), który stanowi, że tajemnicą przedsiębiorstwa są nieujawnione do wiadomości publicznej informacje techniczne, technologiczne, organizacyjne przedsiębiorstwa lub inne informacje posiadające wartość gospodarczą, co do których przedsiębiorca podjął niezbędne działania w celu zachowania ich poufności. W orzecznictwie wskazuje się, że tajemnica przedsiębiorcy i tajemnica przedsiębiorstwa w zasadzie pokrywają się zakresowo, choć tajemnica przedsiębiorcy w niektórych sytuacjach może być rozumiana szerzej. Tajemnicę przedsiębiorcy stanowią więc informacje znane jedynie określonemu kręgowi osób i związane z prowadzoną przez przedsiębiorcę działalnością, wobec których podjął on wystarczające środki ochrony w celu zachowania ich poufności (nie jest wymagana przesłanka gospodarczej wartości informacji jak przy tajemnicy przedsiębiorstwa) (wyroki NSA z dnia 18 października 2013 r., sygn. akt I OSK 1483/13; z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 193/13, i wyroki WSA w Warszawie: z dnia 24 czerwca 2014 r., sygn. akt II SA/Wa 622/14, z dnia 26 czerwca 2014 r., sygn. akt II SA/Wa 690/14). Tajemnica przedsiębiorcy w istocie zawiera się w tajemnicy przedsiębiorstwa, a jedyna różnica polega na złagodzeniu wymogów formalnych tajemnicy poprzez brak konieczności wystąpienia przesłanki jej gospodarczego znaczenia dla przedsiębiorcy. Tak rozumiana tajemnica przedsiębiorcy zawiera dwa elementy: materialny (np. szczegółowy opis sposobu wykonania usługi, jej koszt) oraz formalny - wola utajnienia danych informacji.
Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. wskazać należy, że Sąd pierwszej instancji przytoczył szeroką argumentację przemawiającą za tym, że organ w toku postępowania jest zobowiązany do stosowania języka polskiego. Przywołał art. 27 Konstytucji i art. 4 i 5 ust. 1 ustawy o języku polskim. Rzeczywiście Sąd nie podał wyraźnie, który z przepisów art. 4 tej ustawy ma zastosowanie w niniejszej sprawie. Jednak biorąc pod uwagę trafność stanowiska Sądu pierwszej instancji w tym zakresie i przedstawione wyżej przez Naczelny Sąd Administracyjny uszczegółowienie tej kwestii, uchybienie to nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy, co stosownie do treści art. 174 pkt 2 p.p.s.a. jest wymogiem koniecznym do uwzględnienia skargi kasacyjnej.
Mając na względzie powyższe wywody, skargę kasacyjną jako niemającą usprawiedliwionych podstaw, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił.