Ponadto zdaniem organu wymienione w decyzji orzeczenia powinny zostać potraktowane jako informacje stanowiące tajemnicę przedsiębiorstwa, gdyż dotyczą indywidualnych przedsiębiorstw w zakresie ich działania, które to informacje nie zostały ujawnione przez te podmioty. Organ podkreślił także, że ze względu na ogólna zasadę poufności postępowania arbitrażowego wyrażoną w art. 32 ust. 5 reguł arbitrażowych Komisji Narodów Zjednoczonych ds. Międzynarodowego Prawa Handlowego przyjętych przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych na mocy uchwały 31/98 z dnia 15 grudnia 1976 r., ma on obowiązek zapewnić ochronę informacji dotyczących tajemnicy przedsiębiorstwa, które udzielone mu zostały w toku postępowania arbitrażowego.
We wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy P.S. i I.J. zarzucili organowi naruszenie art. 5 ust. 1, 2, 3 i 4, art. 6 ust. 3 lit. a, d, e, ust. 4 lit. a tiret 1, ust. 4 lit. c, art. 16 ust. 1 u.d.i.p., art. 11 ust. 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. z 2003 r. Nr 152, poz. 1503, dalej u.z.n.k.) oraz art. 7 w zw. z art. 107 § 3 k.p.a., zarzucając w szczególności, że udostępnienie żądanych informacji nie powinno podlegać ograniczeniu.
Zaskarżoną decyzją, wydaną na podstawie art. 16 ust. 1, art. 5 ust. 2 u.d.i.p. oraz art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., Prezes Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa utrzymał w mocy swoje wcześniejsze orzeczenie. Organ wyjaśnił, że w sprawie nie zostały naruszone przepisy art. 5 ust. 1, 3 i 4 u.d.i.p., bowiem nie stanowiły one podstawy wydania zaskarżonej decyzji. Nie został też naruszony art. 6 u.d.i.p., bowiem w zaskarżonej decyzji nie wskazano, że wyroki Trybunałów Arbitrażowych nie stanowią informacji publicznej w pewnej części, lecz przyjęto, że wyroki te objęte są ustawą o dostępie do informacji publicznej, jednak z uwagi na treść art. 5 ust. 2 u.d.i.p., ich udostępnienie podlega ograniczeniu z uwagi na tajemnicę przedsiębiorcy. Zdaniem organu niezrozumiałym jest zarzut naruszenia art. 16 ust. 1 u.d.i.p., z tego względu, że odmowa udostępnienia informacji publicznej nastąpiła w formie zgodnej z tym przepisem oraz zarzut naruszenia art. 11 ust. 4 u.z.n.k., bowiem żądane informacje, stosownie do reguł postępowania arbitrażowego, objęte są poufnością. Za nieuzasadniony uznany został także zarzut naruszenia art. 107 § 3 k.p.a., bowiem uzasadnienie zaskarżonej decyzji zawiera pełne wyjaśnienie podstaw faktycznych i prawnych rozstrzygnięcia. Jednocześnie organ ponownie uznał, że skoro nieudostępnione fragmenty orzeczeń zawierają wprost albo pośrednio informacje stanowiące tajemnice przedsiębiorstw, to na podstawie art. 5 ust. 2 u.d.i.p. wyroki te mogły zostać udostępnione jedynie w minimalnym zakresie.
Skargę na powyższą decyzję wnieśli P.S. oraz I.J. zarzucając jej naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 3 w zw. z art. 6 i art. 8 k.p.a. w szczególności poprzez ogólne przyjęcie przez organ, że informacje zawarte w orzeczeniach arbitrażowych stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa podmiotów występujących z powództwem przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej w sytuacji, gdy określenie czy dana informacja ma charakter informacji chronionej tajemnicą przedsiębiorstwa wymaga zbadania, czy ta informacja została zastrzeżona jako poufna. Zarzucili także naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 5 ust. 2 u.d.i.p. poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że informacje zawarte w żądanych przez skarżących orzeczeniach arbitrażowych objęte są tajemnicą przedsiębiorstwa podmiotów, które wystąpiły z powództwem przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej oraz naruszenie. art. 11 ust. 4 u.z.n.k. poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że dana informacja chroniona jest tajemnicą przedsiębiorstwa bez względu na to, czy informacja ta została zastrzeżona jako poufna oraz czy dotyczy kwestii technicznych, technologicznych, organizacyjnych przedsiębiorstwa, a także czy posiada wartość gospodarczą.