Z powyższego wynika zatem, że świadczenie mieszkaniowe jest sposobem, za pomocą którego Państwo zapewnia dyspozycyjność osób, które dobrowolnie podjęły się służby wojskowej i mają obowiązek podporządkować się jej rygorom. Prawo do lokalu nie ma więc charakteru pomocy dla rodziny żołnierza, ale ma zapewnić prawidłowe wykonywanie przez niego obowiązków wynikających ze stosunku służbowego.
W rozpoznawanej sprawie autor skargi kasacyjnej w postawionych zarzutach głównie skupił się na wykazaniu, że świadczenie mieszkaniowe przyznawane żołnierzom zawodowym na podstawie art. 21 ust. 2 pkt 3 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP, jest świadczeniem, które ma charakter dodatku do uposażenia i powinno być przyznawane żołnierzowi zawodowemu, gdy nie otrzymał on mieszkania służbowego, albo gdy żołnierz ten, bądź jego małżonek w okresie trwania małżeństwa, nie skorzystali pomocy, o której mowa w art. 21 ust. 6 powołanej ustawy. Zdaniem skarżącego kasacyjnie świadczenie mieszkaniowe stanowi swego rodzaju odrębne świadczenie, niezależne do kwestii zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych, a głównym wyznacznikiem prawa do lokalu powinien być moment, w którym żołnierz zawodowy skorzystał ze wsparcia przewidzianego w art. 21 ust. 6 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego takie rozumowanie jest błędne, ponieważ nie uwzględnia ono charakteru służby wojskowej oraz celu, dla którego żołnierzom zawodowym jest przyznawane mieszkanie służbowe.
W niniejszej sprawie bezspornym jest, że przed zawarciem związku małżeńskiego żona skarżącego kasacyjnie M. S. nabyła lokal mieszkalny od Gminy Miejskiej w W. z uwzględnieniem pomniejszenia w cenie nabycia. Z chwilą zawarcia związku małżeńskiego skarżący kasacyjnie zamieszkał w lokalu, który został nabyty od jednostki samorządu terytorialnego ze znaczną zniżką, a zatem ma zaspokojone potrzeby mieszkaniowe w taki sposób, aby zapewnić prawidłowe wykonywanie przez niego obowiązków służbowych. Powołany przepis nie odnosi się do kwestii czasu, w jakim został zawarty związek małżeński, jeśli więc jeden z małżonków zrealizował swoje prawo do lokalu przed zawarciem małżeństwa, to drugi, z chwilą zawarcia związku małżeńskiego, nie ma prawa do świadczeń określonych w ustawie o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP.
Oznacza to, że spełniona została przesłanka określona w art. 21 ust. 6 pkt 3 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP.
Wobec tego uznać należy, że skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw, a zaskarżony wyrok odpowiada prawu.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.
O kosztach orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 powołanej ustawy.