Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Elżbieta Kremer (spr.) Sędziowie NSA Rafał Stasikowski del. WSA Rafał Wolnik Protokolant sekretarz sądowy Joanna Ołdakowska po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezydenta Miasta Krakowa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 25 kwietnia 2017 r. sygn. akt III SAB/Kr 97/16 w sprawie ze skargi M K. na bezczynność i przewlekłość Prezydenta Miasta Krakowa w przedmiocie wniosku o przyznanie świadczenia wychowawczego 1. uchyla punkt czwarty zaskarżonego wyroku i w tym zakresie oddala skargę; 2. oddala skargę kasacyjną w pozostałym zakresie; 3. odstępuje od zasądzenia od M. K. na rzecz Prezydenta Miasta Krakowa zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości.
Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2017 r. sygn. akt III SAB/Kr 97/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, po rozpoznaniu skargi M. K. na bezczynność i przewlekłość Prezydenta Miasta Krakowa w przedmiocie wniosku o przyznanie świadczenia wychowawczego, umorzył w pkt I postępowanie sądowe w przedmiocie zobowiązania do wydania aktu w postępowaniu z wniosku skarżącego z dnia 1 kwietnia 2016 r. o świadczenie wychowawcze; stwierdził, że postępowanie w przedmiocie świadczenia wychowawczego było prowadzone przewlekle (pkt II); stwierdził w pkt III, że przewlekłość miała charakter rażący oraz wymierzył Prezydentowi Miasta Krakowa grzywnę w wysokości 3.000 zł (pkt IV).
Wyrok zapadł na tle następujących okoliczności sprawy:
W dniu 1 kwietnia 2016 r. M. K. złożył wniosek o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego na drugie dziecko, tj. syna K. K.
W dniu 1 kwietnia 2016 r. wniosek o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego na K. K. złożyła także K. S., oświadczając, że opiekę nad dziećmi sprawuje wraz z byłym partnerem M. K. według ich ustaleń.
W dniu 10 lipca 2016 r. świadczenie wychowawcze przyznano K. S.
Pismem z dnia 2 czerwca 2016 r. wezwano skarżącego, na podstawie art. 19 ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowaniu dzieci, do zgłoszenia się w celu "złożenia wyjaśnień mających wpływ na prawo do świadczenia wychowawczego" pod rygorem nierozpatrzenia wniosku.
W odpowiedzi na ww. pismo, w dniu 9 czerwca 2016 r. skarżący wniósł o sprecyzowanie wezwania poprzez wskazanie czego ewentualne wyjaśnienia mają dotyczyć oraz o podanie podstawy prawnej wezwania do osobistego zgłoszenia się w siedzibie organu.
W dniu 13 czerwca 2016 r. poinformowano skarżącego, że został wezwany do złożenia wyjaśnień z uwagi na fakt, że z wnioskiem o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego wystąpiła również matka dzieci. Organ podał podstawę prawną wystosowanego wezwania - art. 15 i 22 ustawy o pomocy państwa w wychowaniu dzieci.
Pismem z 17 czerwca 2016 r. skarżący podtrzymał stanowisko, że w braku podstawy prawnej do wzywania go do osobistego stawiennictwa, w siedzibie organu nie może stawić się z przyczyn podanych wcześniej w piśmie z dnia 9 czerwca 2016 r. (praca w godz. 8:00-15:00 lub zajmowanie się dziećmi). Wniósł też o udzielenie informacji w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej na temat wniosku K. S.
W odpowiedzi pismem z 23 czerwca 2016 r. organ stwierdził, że żądane informacje nie są informacją publiczną oraz ponownie, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania, wezwał skarżącego w terminie 14 dni od dnia doręczenia wezwania do złożenia wyjaśnień dotyczących sprawowania opieki nad dziećmi, informując, że mogą one zostać złożone pisemnie bez konieczności osobistego stawiennictwa.
Pismem z dnia 10 lipca 2016 r. pozostawiono wniosek skarżącego bez rozpatrzenia w związku z niezastosowaniem się do wezwania "do uzupełnienia wniosku o brakujące dokumenty (...)", który minął 6 lipca 2016 r.
W piśmie z dnia 12 lipca 2016 r. skarżący podniósł, że nadal jest mu nieznany zakres oczekiwanych od niego wyjaśnień.