Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA: Małgorzata Stahl (spr.) Sędziowie NSA Elżbieta Stebnicka Henryk Ożóg Protokolant Joanna Szcześniak po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. Spółka z o.o. w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 maja 2005 r. sygn. akt VI SA/Wa 1328/04 w sprawie ze skargi [...] Spółka z o.o. w [...] na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za przejazd pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 30 maja 2005 r. VI SA/Wa 1328/04 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę P. sp. z o.o. w [...] na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...], nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za przejazd pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia. Wyrok ten został podjęty w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:
Decyzją z dnia [...] Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad nałożył na Spółkę P. karą pieniężną w wysokości 30 960 zł. za przejazd pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia. Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad decyzją z dnia [...] utrzymał w mocy decyzję z dnia [...]. W uzasadnieniu wskazano, że podczas kontroli pojazdu w dniu 19 listopada 2003 r. stwierdzono przekroczenie dopuszczalnego nacisku osi pojazdu na drogę i przekroczenie masy całkowitej pojazdu o 10,42 tony. Zgodnie natomiast z art. 13 ust. 1a, 2a, i 2b ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. Nr 71, poz. 838 ze zm.), w przypadku przekroczenia dopuszczalnych wartości, transport może odbywać się wyłącznie po uzyskaniu zezwolenia na przejazd.
Na decyzję w dniu 12 lipca 2004 r. wpłynęła skarga P., w której zarzucono niewłaściwe zastosowanie prawa materialnego oraz przepisów postępowania i wniesiono o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Postanowieniem z dnia 11 stycznia 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wstrzymał wykonanie zaskarżonej decyzji.
W uzasadnieniu wyroku oddalającego skargę Sąd wyjaśnił, że powołane przez skarżącego zarzuty nie mają uzasadnionych podstaw. Przede wszystkim Sąd wskazał, że na podstawie art. 18a ust. 5 ustawy o drogach publicznych Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad może upoważnić pracowników do załatwiania określonych spraw w jego imieniu w ustalonym zakresie, w tym do wydawania decyzji administracyjnych, dlatego wydanie decyzji przez Dyrektora Oddziału, a także przez jego zastępcę nie stanowi naruszenia obowiązujących przepisów. Następnie Sąd podniósł, że zgodnie z przepisami obowiązującymi w dacie wszczęcia postępowania (17 listopada 2003 r.) za przejazd po drogach publicznych bez zezwolenia pobiera się opłaty pieniężne, w wysokości określonej w załączniku do ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. Z dniem wejścia w życie ustawy z dnia 14 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 200, poz. 1953) podstawę prawną wymierzania kary za przejazd pojazdem nienormatywnym i ustalenia jej wysokości stanowi przepis art. 13 g ust. 1 i 2, za wyjątkiem sytuacji, o której mowa w art. 10 tej ustawy. Zgodnie z powyższą regulacją do postępowań wszczętych, a niezakończonych decyzją ostateczną przed dniem wejścia w życie ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe. Skoro decyzja organu II instancji została podjęta w dniu [...] (po dniu wejścia w życie ustawy nowelizującej ustawę o drogach publicznych), to organy prawidłowo przyjęły, że podstawę decyzji stanowią przepisy ustawy o drogach publicznych w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 listopada 2003 r. Sąd I instancji ponadto zauważył, że nawet przy założeniu, iż przepis art. 13 ust. 2a i 2b ustawy o drogach publicznych nie miał zastosowania w sprawie, to nie powoduje to wadliwości zaskarżonej decyzji. Przepis art. 13g, dodany ustawą nowelizująca ustawę o drogach publicznych, określa bowiem taką samą podstawę wymierzania kary, jak i jej wysokość; tym samym słuszny byłby jedynie zarzut wskazania niewłaściwej podstawy prawnej, nie mający wpływu na ocenę decyzji, znajdującej oparcie w innym przepisie prawa. Wobec powyższego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że materiał dowodowy został prawidłowo oceniony przez organy orzekające w sprawie a decyzje odpowiadają prawu. Zarzut pominięcia wskazanych w punkcie 4 skargi dowodów Sąd uznał za niezasadny, stwierdzając, że powołane dowody zostały wzięte pod uwagę podczas rozstrzygania sprawy, a jedynie nie zostały uznane przez organy za dowodzące wadliwości decyzji.