Naczelny Sąd Administracyjny w składzie : Przewodniczący: Sędzia NSA Izabella Kulig-Maciszewska Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Borowiec (spr.) Sędzia NSA del. Roman Ciąglewicz Protokolant st. inspektor sądowy Barbara Dąbrowska-Skóra po rozpoznaniu w 9 lipca 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E.W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2013 r. sygn. akt I SA/Wa 2552/12 w sprawie ze skargi E.W. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] października 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 11 kwietnia 2013 r. sygn. akt I SA/Wa 2552/12 oddalił skargę E.W. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] października 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.
Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.
Prezydium Rady Narodowej w [...] orzeczeniem administracyjnym z dnia [...] października 1963 r. nr [...] odmówiło ustanowienia prawa użytkowania wieczystego do gruntu nieruchomości warszawskiej położonej przy ul. [...] (dawniej ul. [...], obecnie [...]), ozn. nr hip. [...]. Ministerstwo Gospodarki Komunalnej, po rozpatrzeniu odwołania decyzją z dnia [...] stycznia 1964 r. nr [...] utrzymało w mocy ww. orzeczenie administracyjne Prezydium Rady Narodowej w [...].
Następnie, Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z dnia [...] kwietnia 1999 r. nr [...] odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia [...] stycznia 1964 r. nr [...] utrzymującej w mocy orzeczenie administracyjne Prezydium Rady Narodowej w [...] z dnia [...] października 1963r. nr [...]. Po ponownym rozpoznaniu sprawy, Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z dnia [...] lipca 1999 r. nr [...] utrzymał w mocy swoją poprzednią decyzję z dnia [...] kwietnia 1999 r. nr [...].
Minister Infrastruktury, po rozpatrzeniu wniosku E.W. i Z.L. decyzją z dnia [...] września 2009 r. nr [...] odmówił stwierdzenia nieważności ww. decyzji Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...] lipca 1999 r. nr [...] oraz utrzymanej nią w mocy decyzji tego organu z dnia [...] kwietnia1999 r. nr [...]. Po ponownym rozpoznaniu sprawy, Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] lipca 2010 r., nr [...] utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia [...] września 2009 r. nr [...].
Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi E.W. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który wyrokiem z dnia 11 marca 2011 r., sygn. akt I SA/Wa 2074/10 uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] września 2009 r. nr [...]. W uzasadnieniu wyroku stwierdził, że Minister Infrastruktury dokonując oceny legalności decyzji Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...] kwietnia 1999 r. i z dnia [...] lipca 1999 r. zupełnie pominął to, iż Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast kontrolując decyzje, których podstawę materialnoprawną stanowił art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz.279, ze zm.) nie wyjaśnił, czy plan zagospodarowania przestrzennego, zatwierdzony uchwałą Prezydium Rady Narodowej [...] nr [...] z dnia [...] stycznia 1961 r. był planem obowiązującym w dacie wydania decyzji dekretowych. Sąd powołał przepisy dekretu z dnia 2 kwietnia 1946 r. o planowym zagospodarowaniu przestrzennym kraju (Dz. U. Nr 16, poz. 109 ze zm.) oraz ustawę z dnia 31 stycznia 1961 r. o planowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 7, poz. 47) wskazując, że w sytuacji gdyby okazało się (po ustaleniach organu), że w/w plan z 1961r. nie obowiązywał oznaczałoby, że Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast odmówił stwierdzenia nieważności decyzji rażąco naruszających prawo - art. 7 ust. 2 dekretu o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze [...].