Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Paweł Miładowski Sędziowie: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) Sędzia del WSA Marek Wroczyński Protokolant st. asystent sędziego Tomasz Szpojankowski po rozpoznaniu w dniu 13 sierpnia 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. R.-O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 czerwca 2013 r. sygn. akt I SA/Wa 2222/12 w sprawie ze skargi J. R.-O., K. J. i R. R. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] września 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 11 czerwca 2013 r., sygn. akt I SA/Wa 2222/12, oddalił skargę J. R.-O., K. J. i R. R. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z [...] września 2012 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji. W uzasadnieniu Sąd podniósł, że w dacie wydawania kontrolowanych w przedmiotowym postępowaniu nadzorczym orzeczeń dekretowych organów obu instancji obowiązywała regulacja zawarta w art. 7 ust. 2 dekretu z 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279), która stanowiła w jakiej sytuacji organ był uprawniony do odmowy przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości warszawskiej, ale obowiązywał także art. 51 ust. 1 ustawy z 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczenia nieruchomości (art. 54 ust. 1 wg t.j. Dz. U. z 1974 r., Nr 10, poz. 64), zgodnie z którym poprzedniemu właścicielowi może być odmówione prawo własności czasowej do gruntu niezależnie od przyczyn wymienionych w art. 7 ust. 2 dekretu z 26 października 1945 r., także ze względu na cele określone w art. 3 tej ustawy. Natomiast art. 3 dopuszczał możliwość wywłaszczenia nieruchomości, jeżeli była niezbędna na cele użyteczności publicznej, na cele obrony Państwa albo dla wykonania zadań określonych w zatwierdzonych planach gospodarczych, a na terenie miasta, gdy była ona niezbędna dla planowej realizacji na ich terenie budownictwa ogólnomiejskiego i zorganizowanego budownictwa mieszkaniowego. Przepis art. 51 ust. 1 ustawy z 12 marca 1958 r. rozszerzył kryteria odmowy przyznania prawa własności czasowej gruntu i stanowi samodzielną podstawę do oceny zasadności wniosku dekretowego złożonego w warunkach określonych w art. 7 ust. 1 dekretu z 26 października 1945 r. Dla oceny legalności kontrolowanych orzeczeń dekretowych niezbędne jest więc rozważenie, czy odmowa przyznania prawa własności czasowej nie narusza rażąco także tego przepisu.
W aktach sprawy znajduje się zaświadczenie lokalizacji szczegółowej nr [...] z [...] listopada 1958 r., wydane dla W. Spółdzielni Mieszkaniowej, z którego wynika, że została zatwierdzona lokalizacja szczegółowa osiedla mieszkaniowego "R.". Z zaświadczenia lokalizacji szczegółowej wynika więc, że przedmiotowa nieruchomość została przeznaczona na jeden z celów wymienionych w art. 3 ustawy z 12 marca 1958 r., a wobec tego wskazany w zaświadczeniu podmiot - W. Spółdzielnia Mieszkaniowa mogła ubiegać się o wywłaszczenie tej nieruchomości. Istnienie bowiem decyzji o lokalizacji szczegółowej było warunkiem sine qua non dopuszczalności wywłaszczenia. Wobec powyższego kwestionowane orzeczenia dekretowe, odmawiające przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości warszawskiej przy ul P. [...], są zgodne z prawem obowiązującym w dacie ich wydania. Nie stwierdzono by orzeczenia te były dotknięte wadami nieważności, wymienionymi w art. 156 § 1 kpa, zatem odmowa stwierdzenia ich nieważności, orzeczona zaskarżonymi decyzjami nadzorczymi, jest również zgodna z prawem.